بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الصَّافَّاتِ صَفًّا

به نام خداى گسترده مهر مهرورز؛ سوگند به صف كشيدگان صف بسته،

فَالزَّاجِراتِ زَجْراً

و به بازدارندگان منع كننده،

فَالتَّالِياتِ ذِكْراً

و به خوانندگان (آيات) يادآور،

إِنَّ إِلهَكُمْ لَواحِدٌ

قطعا معبود شما يگانه است.

رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما وَ رَبُّ الْمَشارِقِ

(همان) پروردگار آسمان‌ها و زمين و آنچه بين آن دو است، و پروردگار خاوران.

إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزِينَةٍ الْكَواكِبِ

در حقيقت ما آسمان نزديك را با زيور سيارات آراستيم؛

وَ حِفْظاً مِنْ كُلِّ شَيْطانٍ مارِدٍ

و آن را از هر شيطان سركش حفظ كرديم؛

لا يَسَّمَّعُونَ إِلَي الْمَلَإِ الْأَعْليٰ وَ يُقْذَفُونَ مِنْ كُلِّ جانِبٍ

نمى توانند به جمع (فرشتگان عالم) بالاتر گوش فرا دهند و از هر جانب به آنان (تير) افكنده مى‌شود؛

دُحُوراً وَ لَهُمْ عَذابٌ واصِبٌ

(آنان) رانده شده‌اند، و برايشان عذابى پايدار است!

إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهابٌ ثاقِبٌ

مگر كسى كه (اسرار را) يكباره بربايد، و شهاب درخشان شكافنده‌اى او را تعقيب كند.

فَاسْتَفْتِهِمْ أَ هُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمْ مَنْ خَلَقْنا إِنَّا خَلَقْناهُمْ مِنْ طِينٍ لازِبٍ

از آنان پرسش كن:« آيا آفرينش آنان سخت‌تر است يا كسانى كه ما آفريديم؟! »كه ما آنان را از گل چسبنده‌اى آفريديم.

بَلْ عَجِبْتَ وَ يَسْخَرُونَ

بلكه (از انكارشان) تعجب مى كنى، و (آنان) ريشخند مى‌كنند.

وَ إِذا ذُكِّرُوا لا يَذْكُرُونَ

و هنگامى كه تذكر داده شوند، يادآور نمى‌شوند.

وَ إِذا رَأَوْا آيَةً يَسْتَسْخِرُونَ

و هنگامى كه نشانه‌اى (معجزه آسا) ببينند به ريشخند مى‌گيرند.

وَ قالُوا إِنْ هٰذا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ

و مى‌گويند:« اين جز سحرى آشكار نيست.

أَ إِذا مِتْنا وَ كُنَّا تُراباً وَ عِظاماً أَ إِنَّا لَمَبْعُوثُونَ

آيا هنگامى كه مرديم و خاك و استخوان‌هايى (پوسيده) شديم، آيا حتما ما برانگيخته خواهيم شد؟!

أَ وَ آباؤُنَا الْأَوَّلُونَ

و آيا نياكان نخستين ما (زنده مى‌شوند)؟! »

قُلْ نَعَمْ وَ أَنْتُمْ داخِرُونَ

بگو:« آرى، در حالى كه شما خوار هستيد.

فَإِنَّما هِيَ زَجْرَةٌ واحِدَةٌ فَإِذا هُمْ يَنْظُرُونَ

و آن فقط يك خروش است و ناگهان آنان (زنده مى‌شوند و) نگاه مى كنند؛

وَ قالُوا يا وَيْلَنا هٰذا يَوْمُ الدِّينِ

و مى‌گويند: اى واى بر ما، اين روز جزاست! »

هٰذا يَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ

(ندا مى آيد:) اين روز جدايى است كه همواره آن را دروغ مى انگاشتيد.

احْشُرُوا الَّذِينَ ظَلَمُوا وَ أَزْواجَهُمْ وَ ما كانُوا يَعْبُدُونَ

كسانى را كه ستم كرده‌اند و همسانان ايشان و آنچه را جز خدا همواره مى‌پرستيدند،

مِنْ دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِليٰ صِراطِ الْجَحِيمِ

گردآورى كنيد و آنان را به سوى راه دوزخ رهنمون شويد.

وَ قِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ

و آنان را نگاه داريد، [چرا] كه آنان مورد بازپرسى قرار مى‌گيرند.

ما لَكُمْ لا تَناصَرُونَ

شما را چه شده كه يكديگر را يارى نمى كنيد؟!

بَلْ هُمُ الْيَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ

بلكه امروز آنان در پى تسليم‌اند.

وَ أَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَليٰ بَعْضٍ يَتَساءَلُونَ

و برخى آنان به برخى [ديگر] رو كرده در حالى كه از يكديگر مى‌پرسند؛

قالُوا إِنَّكُمْ كُنْتُمْ تَأْتُونَنا عَنِ الْيَمِينِ

(پيروان به رهبران) گويند:« مسلما شما همواره از در راستى با ما در مى آمديد! »

قالُوا بَلْ لَمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ

(رهبران در پاسخ) گويند:« بلكه (خودتان) مؤمن نبوديد.

وَ ما كانَ لَنا عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطانٍ بَلْ كُنْتُمْ قَوْماً طاغِينَ

و براى ما هيچ تسلطى بر شما نبود، بلكه (شما) گروهى طغيانگر بوديد.

فَحَقَّ عَلَيْنا قَوْلُ رَبِّنا إِنَّا لَذائِقُونَ

پس سخن (سنت گونه) پروردگارمان در مورد (مجازات) ما تحقق يافت، قطعا ما چشنده (عذاب) هستيم!

فَأَغْوَيْناكُمْ إِنَّا كُنَّا غاوِينَ

و شما را گمراه كرديم، [چرا] كه ما گمراه بوديم. »

فَإِنَّهُمْ يَوْمَئِذٍ فِي الْعَذابِ مُشْتَرِكُونَ

و در واقع آنان در آن روز در عذاب شريكند.

إِنَّا كَذٰلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِينَ

در حقيقت ما با خلافكاران اينچنين مى كنيم.

إِنَّهُمْ كانُوا إِذا قِيلَ لَهُمْ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ

[چرا] كه آنان هنگامى كه به ايشان گفته مى‌شد:« هيچ معبودى جز خدا نيست. »همواره تكبر مى‌ورزيدند؛

وَ يَقُولُونَ أَ إِنَّا لَتارِكُوا آلِهَتِنا لِشاعِرٍ مَجْنُونٍ

و مى‌گفتند:« آيا واقعا ما معبودانمان را بخاطر شاعرى ديوانه رهاكنيم؟! »

بَلْ جاءَ بِالْحَقِّ وَ صَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ

(چنين نيست،) بلكه حق را آورده و فرستادگان (الهى) را تاييد كرده‌است.

إِنَّكُمْ لَذائِقُوا الْعَذابِ الْأَلِيمِ

قطعا شما عذاب دردناكى را خواهيد چشيد!

وَ ما تُجْزَوْنَ إِلَّا ما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ

و جز به آنچه همواره انجام مى‌داديد مجازات نخواهيد شد.

إِلَّا عِبادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ

جز بندگان خالص شده خدا؛

أُولئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ

آنان برايشان« روزى »معينى است،

فَواكِهُ وَ هُمْ مُكْرَمُونَ

(از انواع) ميوه‌هاست، و آنان گرامى داشته شده‌اند؛

فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ

در حالى كه در بوستان‌هاى پر نعمت (بهشت)،

عَليٰ سُرُرٍ مُتَقابِلِينَ

برتخت هايى روياروى همند،

يُطافُ عَلَيْهِمْ بِكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ

جامى از (شراب) لبريز برگردشان چرخانده مى‌شود،

بَيْضاءَ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ

(شرابى) سپيد (و درخشان) كه براى نوشندگان لذت بخش است؛

لا فِيها غَوْلٌ وَ لا هُمْ عَنْها يُنْزَفُونَ

نه در آن تباهى (خرد) است، و نه آنان از آن مست مى‌شوند.

وَ عِنْدَهُمْ قاصِراتُ الطَّرْفِ عِينٌ

و نزد آنان (همسرانى) چشم فروهشته [و] فراخ ديده باشند؛

كَأَنَّهُنَّ بَيْضٌ مَكْنُونٌ

(از شدت سفيدى) چنانكه‌گويى آنان تخم مرغ هاى (زير پر) پنهان مانده اند.

فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَليٰ بَعْضٍ يَتَساءَلُونَ

و برخى آنان به برخى [ديگر] رو كرده در حالى كه از يكديگر مى‌پرسند،

قالَ قائِلٌ مِنْهُمْ إِنِّي كانَ لِي قَرِينٌ

گوينده‌اى از آنان مى‌گويد:« راستى من همنشينى (در دنيا) داشتم.

يَقُولُ أَ إِنَّكَ لَمِنَ الْمُصَدِّقِينَ

كه مى‌گفت: آيا قطعا تو از تأييد كنندگان (معاد) هستى؟

أَ إِذا مِتْنا وَ كُنَّا تُراباً وَ عِظاماً أَ إِنَّا لَمَدِينُونَ

آيا هنگامى كه مرديم و خاك و استخوان‌هايى (پوسيده) شديم آيا واقعا ما جزاداده مى‌شويم؟! »

قالَ هَلْ أَنْتُمْ مُطَّلِعُونَ

گويد:« آيا شما (از جاى او) آگاهيد؟ »

فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِي سَواءِ الْجَحِيمِ

پس آگاه شود و او را در ميان دوزخ ببيند؛

قالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدْتَ لَتُرْدِينِ

گويد:« به خدا سوگند واقعا نزديك بود [مرا] به هلاكت اندازى.

وَ لَوْلا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنْتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ

و اگر نعمت پروردگارم نبود، حتما از احضار شدگان (در دوزخ) بودم!

أَ فَما نَحْنُ بِمَيِّتِينَ

پس آيا ما جز به (همان) مرگ اولمان (ديگر) نمى‌ميريم.

إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُوليٰ وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ

و ما عذاب نخواهيم شد؟!

إِنَّ هٰذا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ

قطعا تنها اين كاميابى بزرگ است! »

لِمِثْلِ هٰذا فَلْيَعْمَلِ الْعامِلُونَ

پس بايد براى مثل اين (پاداش) كوشندگان عمل كنند.

أَ ذٰلِكَ خَيْرٌ نُزُلاً أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ

آيا اين (نعمت‌هاى بهشتى بعنوان نخستين) پذيرايى بهتر است، يا درخت (نفرت‌انگيز) زقوم؟!

إِنَّا جَعَلْناها فِتْنَةً لِلظَّالِمِينَ

كه ما آن را آزمايش (و عذاب) براى ستمكاران قرار داديم.

إِنَّها شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِي أَصْلِ الْجَحِيمِ

كه آن درختى است كه از بن دوزخ بيرون مى آيد؛

طَلْعُها كَأَنَّهُ رُءُوسُ الشَّياطِينِ

شكوفه آن (درخت، از زشتى) چنانكه‌گويى همانند سرهاى شيطان‌هاست!

فَإِنَّهُمْ لَآكِلُونَ مِنْها فَمالِؤُنَ مِنْهَا الْبُطُونَ

و قطعا آن (ستمكار) ان از آن مى خورند و شكم‌ها را از آن پرمى‌كنند.

ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَيْها لَشَوْباً مِنْ حَمِيمٍ

سپس قطعا آنان بر روى آن (غذا)، آب سوزان آلوده مى نوشند!

ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَي الْجَحِيمِ

سپس قطعا بازگشت آنان به سوى دوزخ است.

إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آباءَهُمْ ضالِّينَ

[چرا] كه آنان پدرانشان را گمراه يافتند،

فَهُمْ عَليٰ آثارِهِمْ يُهْرَعُونَ

و آنان بدنبال آن (پدر) ان مى‌شتابند.

وَ لَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَكْثَرُ الْأَوَّلِينَ

و بيقين قبل از آنان بيشتر پيشينيان گمراه شدند.

وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا فِيهِمْ مُنْذِرِينَ

و بيقين در [ميان‌] آنان هشدارگرانى فرستاديم.

فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُنْذَرِينَ

پس بنگر كه فرجام هشدارداده شدگان چگونه شد؟!

إِلَّا عِبادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ

مگر بندگان خالص شده خدا (كه نجات يافتند.)

وَ لَقَدْ نادانا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ

و بيقين نوح، ما را نداداد، و چه خوب پاسخ دهنده‌اى بوديم.

وَ نَجَّيْناهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ

و وى و خانواده اش را از اندوه بزرگ نجات داديم؛

وَ جَعَلْنا ذُرِّيَّتَهُ هُمُ الْباقِينَ

و تنها نسل اورا باقى گذاشتيم.

وَ تَرَكْنا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ

و (نام نيك) او را در (ميان ملت‌هاى) پسين برجاى گذاشتيم.

سَلامٌ عَليٰ نُوحٍ فِي الْعالَمِينَ

در ميان جهانيان سلام بر نوح [باد]؛

إِنَّا كَذٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ

كه ما اينگونه نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم.

إِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُؤْمِنِينَ

[چرا] كه او از بندگان مؤمن ما بود.

ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ

سپس ديگران (مشركان) را غرق كرديم.

وَ إِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْراهِيمَ

و قطعا ابراهيم از پيروان او بود؛

إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ

آنگاه كه با دلى سالم به پيشگاه پروردگارش آمد؛

إِذْ قالَ لِأَبِيهِ وَ قَوْمِهِ ما ذا تَعْبُدُونَ

هنگامى كه به پدر (مادرش يا عموي) ش و قومش گفت:« چه مى پرستيد؟!

أَ إِفْكاً آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِيدُونَ

آيا دروغ بزرگ (كه همان پرستش) معبودانى جز خداست را مى خواهيد؟!

فَما ظَنُّكُمْ بِرَبِّ الْعالَمِينَ

پس گمانتان به پروردگار جهانيان چيست؟! »

فَنَظَرَ نَظْرَةً فِي النُّجُومِ

پس با نگاهى به ستارگان در نگريست،

فَقالَ إِنِّي سَقِيمٌ

و گفت:« در حقيقت من بيمارم. »

فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِينَ

پس (مشركان) پشت كرده، از او روى برتافتند.

فَراغَ إِليٰ آلِهَتِهِمْ فَقالَ أَ لا تَأْكُلُونَ

پس به سوى معبودانشان روى كرد و گفت:« آيا [غذا] نمى خوريد؟!

ما لَكُمْ لا تَنْطِقُونَ

شما را چه شده كه سخن نمى‌گوييد؟! »

فَراغَ عَلَيْهِمْ ضَرْباً بِالْيَمِينِ

پس با ضربه (قدرتمند دست) راست، به سوى آن (معبود) ان روى آورد،

فَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ يَزِفُّونَ

و (مشركان) شتابان به سوى او آمدند.

قالَ أَ تَعْبُدُونَ ما تَنْحِتُونَ

(ابراهيم) گفت:« آيا آنچه را مى تراشيد مى پرستيد؟!

وَ اللَّهُ خَلَقَكُمْ وَ ما تَعْمَلُونَ

و حال آنكه خدا شما و آنچه را مى سازيد، آفريده است! »

قالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْياناً فَأَلْقُوهُ فِي الْجَحِيمِ

(بت پرستان) گفتند:« ساختمان (آتشكده‌ا) ى براى او بسازيد و وى را در آن دوزخ بيفكنيد! »

فَأَرادُوا بِهِ كَيْداً فَجَعَلْناهُمُ الْأَسْفَلِينَ

و خواستند براى او نقشه‌اى بكشند (و نابودش كنند)، و [لى‌] آنان را فروترين (و خوارترين مردم) گردانيديم.

وَ قالَ إِنِّي ذاهِبٌ إِليٰ رَبِّي سَيَهْدِينِ

و (ابراهيم) گفت:« در حقيقت من به سوى پروردگارم رهسپارم، كه بزودى [مرا] رهنمون شود.

رَبِّ هَبْ لِي مِنَ الصَّالِحِينَ

پروردگارا! به من از (فرزندان) شايسته ببخش! »

فَبَشَّرْناهُ بِغُلامٍ حَلِيمٍ

پس او را به پسرى بردبار مژده داديم.

فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قالَ يا بُنَيَّ إِنِّي أَريٰ فِي الْمَنامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ ما ذا تَريٰ قالَ يا أَبَتِ افْعَلْ ما تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِنْ شاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ

و هنگامى كه (پسر) به حد [كار و] كوشش با او رسيد، گفت:« اى پسركم! در حقيقت من در خواب مى‌بينم كه من تورا سر مى‌برم! پس بنگر چه به نظرت مى‌رسد؟ » (اسماعيل) گفت:« اى پدرم! آنچه را مأموريت دارى انجام ده، اگر خدا بخواهد بزودى مرا از شكيبايان خواهى يافت. »

فَلَمَّا أَسْلَما وَ تَلَّهُ لِلْجَبِينِ

و هنگامى كه هر دو تسليم شدند و او را به پيشانى بر خاك نهاد،

وَ نادَيْناهُ أَنْ يا إِبْراهِيمُ

و او را ندا داديم كه:« اى ابراهيم!

قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيا إِنَّا كَذٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ

بيقين آن خواب را تأييد كردى (و تحقق بخشيدى). »در واقع اينگونه، نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم.

إِنَّ هٰذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبِينُ

قطعا اين تنها آزمايش روشنگر بود؛

وَ فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ

و قربانى بزرگى را تاوان او داديم.

وَ تَرَكْنا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ

و (نام نيك) اورا در (ميان ملت هاى) پسين برجاى گذاشتيم.

سَلامٌ عَليٰ إِبْراهِيمَ

سلام بر ابراهيم!

كَذٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ

اينگونه، نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم.

إِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُؤْمِنِينَ

[چرا] كه او از بندگان مؤمن ما بود.

وَ بَشَّرْناهُ بِإِسْحاقَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ

و او را به اسحاق در حالى كه پيامبرى از شايستگان بود بشارت داديم.

وَ بارَكْنا عَلَيْهِ وَ عَليٰ إِسْحاقَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِما مُحْسِنٌ وَ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ مُبِينٌ

و به او و به اسحاق بركت داديم؛ و از نسل آن دو (برخى) نيكوكارند و (برخى) ستمكارى آشكار، برخويشتنند.

وَ لَقَدْ مَنَنَّا عَليٰ مُوسيٰ وَ هارُونَ

و بيقين به موسى و هارون منت نهاديم [و نعمت بزرگى بخشيديم‌].

وَ نَجَّيْناهُما وَ قَوْمَهُما مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ

و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ نجات داديم؛

وَ نَصَرْناهُمْ فَكانُوا هُمُ الْغالِبِينَ

و آنان را يارى كرديم، پس فقط (آنان) بر دشمنان پيروز شدند.

وَ آتَيْناهُمَا الْكِتابَ الْمُسْتَبِينَ

و به آن دو، كتاب روشنگر داديم؛

وَ هَدَيْناهُمَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ

و آن دو را به راه راست راهنمايى كرديم.

وَ تَرَكْنا عَلَيْهِما فِي الْآخِرِينَ

و (نام نيك) آن دو را در (ميان ملت هاى) پسين برجاى گذاشتيم.

سَلامٌ عَليٰ مُوسيٰ وَ هارُونَ

سلام بر موسى و هارون!

إِنَّا كَذٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ

كه اينگونه نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم.

إِنَّهُما مِنْ عِبادِنَا الْمُؤْمِنِينَ

[چرا] كه آن دو از بندگان مؤمن ما بودند.

وَ إِنَّ إِلْياسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ

و قطعا الياس از [جمله‌] فرستادگان (خدا) بود؛

إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ أَلا تَتَّقُونَ

آنگاه كه به قومش گفت:« آيا خودنگهدارى (و پارسايى) نمى كنيد؟!

أَ تَدْعُونَ بَعْلاً وَ تَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخالِقِينَ

آيا بت« بعل »را مى خوانيد (و مى پرستيد) و نيكوترين آفرينندگان را رها مى سازيد؟!

اللَّهَ رَبَّكُمْ وَ رَبَّ آبائِكُمُ الْأَوَّلِينَ

(همان) خدا كه پروردگار شما و پروردگار نياكان نخستين شماست! »

فَكَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ

پس او را تكذيب كردند؛ و قطعا آنان (براى عذاب) احضار شدگانند!

إِلَّا عِبادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ

مگر بندگان خالص شده خدا.

وَ تَرَكْنا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ

و (نام نيك) او را در (ميان امت‌هاى) پسين برجاى گذارديم.

سَلامٌ عَليٰ إِلْياسِينَ

سلام بر الياسين!

إِنَّا كَذٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ

مسلما ما اينگونه نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم.

إِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُؤْمِنِينَ

[چرا] كه او از بندگان مؤمن ماست.

وَ إِنَّ لُوطاً لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ

و قطعا لوط از فرستاده شدگان (خدا) بود،

إِذْ نَجَّيْناهُ وَ أَهْلَهُ أَجْمَعِينَ

آنگاه كه او و خانواده‌اش همگى را نجات داديم،

إِلَّا عَجُوزاً فِي الْغابِرِينَ

مگر پيرزنى كه در ميان بازماندگان (در عذاب) بود.

ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ

سپس ديگران را درهم كوبيديم!

وَ إِنَّكُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيْهِمْ مُصْبِحِينَ

و قطعا شما صبحگاهان و شبانگاه برآنان مى‌گذريد،

وَ بِاللَّيْلِ أَ فَلا تَعْقِلُونَ

پس آيا خردورزى نمى‌كنيد؟!

وَ إِنَّ يُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ

و قطعا يونس از فرستادگان (خدا) بود.

إِذْ أَبَقَ إِلَي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ

آنگاه كه به سوى كشتى انباشته (از كالا و مردم) بگريخت؛

فَساهَمَ فَكانَ مِنَ الْمُدْحَضِينَ

ا آنان قرعه افكند و (قرعه به نام او افتاد و) از ساقط شدگان (به دريا) شد.

فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَ هُوَ مُلِيمٌ

و ماهى (بزرگى) او را بلعيد، در حالى كه او سزاوار سرزنش بود؛

فَلَوْلا أَنَّهُ كانَ مِنَ الْمُسَبِّحِينَ

و اگر او از تسبيح كنندگان نبود،

لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِليٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ

حتما تا روزى كه (مردم) برانگيخته مى‌شوند در شكم آن (ماهى) درنگ مى‌كرد!

فَنَبَذْناهُ بِالْعَراءِ وَ هُوَ سَقِيمٌ

پس اورا به كرانه خشكى افكنديم در حالى كه او بيمار بود؛

وَ أَنْبَتْنا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِنْ يَقْطِينٍ

و بر فراز او گياهى از (نوع) كدو برويانديم.

وَ أَرْسَلْناهُ إِليٰ مِائَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ

و او را به سوى صد هزار (نفر) يا بيشتر فرستاديم؛

فَآمَنُوا فَمَتَّعْناهُمْ إِليٰ حِينٍ

و ايمان آوردند، و تا زمان (مرگ) بهره‌مندشان ساختيم.

فَاسْتَفْتِهِمْ أَ لِرَبِّكَ الْبَناتُ وَ لَهُمُ الْبَنُونَ

و از آن (مشرك) ان بپرس:« آيا فقط دختران براى پروردگار توست و فقط پسران براى آنان است؟!

أَمْ خَلَقْنَا الْمَلائِكَةَ إِناثاً وَ هُمْ شاهِدُونَ

يا فرشتگان را ماده آفريديم در حالى كه آنان گواه بودند؟! »

أَلا إِنَّهُمْ مِنْ إِفْكِهِمْ لَيَقُولُونَ

آگاه باشيد كه آنان قطعا براثر دروغ بزرگشان مى‌گويند:

وَلَدَ اللَّهُ وَ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ

« خدا فرزند آورده. »در حالى كه آنان مسلما دروغگويند.

أَصْطَفَي الْبَناتِ عَلَي الْبَنِينَ

آيا دختران را بر پسران برگزيده است؟!

ما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ

شما را چه شده؟! چگونه داورى مى كنيد؟!

أَ فَلا تَذَكَّرُونَ

آيا (غافليد) و متذكر نمى‌شويد؟!

أَمْ لَكُمْ سُلْطانٌ مُبِينٌ

بلكه آيا دليل آشكارى براى شماست؟

فَأْتُوا بِكِتابِكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ

پس كتابتان را بياوريد اگر راست گوييد!

وَ جَعَلُوا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَباً وَ لَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ

و (مشركان) بين او (خدا) و بين جن‌ها نسبت (خويشاوندى) قراردادند، و بيقين جن‌ها مى‌دانند كه قطعا آنان (براى عذاب) احضار شدگانند.

سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ

منزه است خدا از آنچه (اورا) وصف مى كنند،

إِلَّا عِبادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ

مگر بندگان خالص شده خدا.

فَإِنَّكُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ

و شما و آنچه را پرستش مى كنيد،

ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ بِفاتِنِينَ

شما براساس آن گمراه كننده (كسى) نيستيد،

إِلَّا مَنْ هُوَ صالِ الْجَحِيمِ

مگر كسى كه او در دوزخ وارد شود (و بسوزد).

وَ ما مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقامٌ مَعْلُومٌ

و هيچ يك از ما نيست جز آنكه جايگاه معينى دارد؛

وَ إِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ

و قطعا فقط ما (براى اطاعت) صف كشيده‌ايم؛

وَ إِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ

و فقط ما تسبيح گوييم.

وَ إِنْ كانُوا لَيَقُولُونَ

و مسلما همواره مى‌گفتند:

لَوْ أَنَّ عِنْدَنا ذِكْراً مِنَ الْأَوَّلِينَ

« اگر (بر فرض) يادى (از كتاب‌هاى) پيشينيان نزد ما بود،

لَكُنَّا عِبادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ

بيقين، ما بندگان خالص شده خدا بوديم. »

فَكَفَرُوا بِهِ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ

و [لى‌] بدان كفر ورزيدند، و در آينده خواهند دانست.

وَ لَقَدْ سَبَقَتْ كَلِمَتُنا لِعِبادِنَا الْمُرْسَلِينَ

و بيقين سخن (سنت گونه) ما در مورد بندگان فرستاده شده ما از پيش (مقرر شده) است.

إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ

كه قطعا تنها آنان يارى شدگانند،

وَ إِنَّ جُنْدَنا لَهُمُ الْغالِبُونَ

و مسلما فقط لشكر ما پيروزند.

فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّي حِينٍ

پس تا زمان [معينى‌] از آنان روى برتاب.

وَ أَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ

و آنان را بنگر پس در آينده خواهند ديد!

أَ فَبِعَذابِنا يَسْتَعْجِلُونَ

و آيا آنان به عذاب ما شتاب مى‌ورزند؟!

فَإِذا نَزَلَ بِساحَتِهِمْ فَساءَ صَباحُ الْمُنْذَرِينَ

و [لى‌] هنگامى كه (عذاب) در آستانه (خانه‌ها) يشان فرود آيد، پس صبحگاه هشدار داده‌شدگان، بد است!

وَ تَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّي حِينٍ

و تا زمان [معينى‌] از آنان روى برتاب.

وَ أَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ

و بنگر پس در آينده خواهند ديد.

سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ

پروردگار تو، (همان) پروردگار شكست ناپذير، منزه است از آنچه (مشركان) وصف مى‌كنند.

وَ سَلامٌ عَلَي الْمُرْسَلِينَ

و سلام بر فرستاده شدگان (خدا)!

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ

و ستايش مخصوص خدايى است كه پروردگار جهانيان است.