بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ نه، قسم مى‌خورم به روز قيامت.

وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

و نه، قسم مى‌خورم به و جدان ملامتگر.

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ

آيا انسان مى‌پندارد كه هرگز استخوانهاى او را نتوانيم جمع كرد؟

بَليٰ قادِرِينَ عَليٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ

بلى جمع مى‌كنيم در حالى كه قادريم كه انگشتان او را بسازيم.

بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ

بلكه انسان مى‌خواهد در جلوش گناه كند.

يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ

مى‌پرسد روز قيامت كى خواهد بود.

فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ

چون چشم خيره شود.

وَ خَسَفَ الْقَمَرُ

و ماه بگيرد.

وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ

و آفتاب و ماه جمع شود.

يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ

انسان آن روز مى‌گويد: فرارگاه كجاست؟

كَلاَّ لا وَزَرَ

نه، فرارگاهى نيست.

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ

محل استقرار در طرف پروردگار توست.

يُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

خبر داده شود انسان، در آن روز آنچه را كه از پيش فرستاده و يا آخر گذاشته است.

بَلِ الْإِنْسانُ عَليٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ

بلكه انسان به خود يك پارچه بصيرت است.

وَ لَوْ أَلْقيٰ مَعاذِيرَهُ

هر چند كه عذرهايش را بياورد.

لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ

زبانت را به خواندن قرآن حركت مده تا در آن عجله كنى.

إِنَّ عَلَيْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ

حقا كه جمع و خواندن آن بر عهده ماست.

فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ

چون آن را خوانديم از خواندش پيروى كن.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنا بَيانَهُ

سپس بر عهده ماست بيان آن.

كَلاَّ بَلْ تُحِبُّونَ الْعاجِلَةَ

نه، بلكه دوست مى‌دارند دنياى عاجل را.

وَ تَذَرُونَ الْآخِرَةَ

و ترك مى‌كنند آخرت را.

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ

چهره‌هايى در آن روز با طراوت است.

إِليٰ رَبِّها ناظِرَةٌ

به سوى پروردگارش نگاه كننده است.

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ

و چهره‌هايى در آن روز عبوسند.

تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ

مى‌پندارد كه عذاب شكننده بر او خواهد شد.

كَلاَّ إِذا بَلَغَتِ التَّراقِيَ

نه، چون روح به گلوها رسد.

وَ قِيلَ مَنْ راقٍ

گفته مى‌شود: كيست نجات دهنده.

وَ ظَنَّ أَنَّهُ الْفِراقُ

مى‌پندارد كه آن فراق دنياست.

وَ الْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ

و ساقش به ساقش مى‌پيچد.

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَساقُ

امروز، رفتن به طرف پروردگار توست.

فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلَّيٰ

پس نه حق را تصديق كرده و نه نماز خوانده است.

وَ لٰكِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

ليكن تكذيب كرده و اغراض نموده است.

ثُمَّ ذَهَبَ إِليٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّيٰ

سپس به طرف اهل خويش رفته و بر خود مى‌باليد.

أَوْليٰ لَكَ فَأَوْليٰ

اين حال بر تو سزاوارتر و سزاوارتر است.

ثُمَّ أَوْليٰ لَكَ فَأَوْليٰ

سپس بر تو سزاوار و سزاوارتر است.

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَنْ يُتْرَكَ سُديً

آيا انسان گمان مى‌كند، كه مهمل رها كرده شود؟

أَ لَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنيٰ

آيا نطفه‌اى نبود از منيى كه ريخته مى‌شود؟

ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّيٰ

سپس علقه بود، خدا او را آفريد و تركيب كرد.

فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثيٰ

و از او دو جفت مذكر و مؤنث قرار داد.

أَ لَيْسَ ذٰلِكَ بِقادِرٍ عَليٰ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتيٰ

آيا آن خدا قادر نيست كه مردگان را زنده كند.