بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ نه! سوگند به روز رستاخيز،

وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

و [باز] نه! سوگند به و جدان سرزنشگر!

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ

آيا انسان مى‌پندارد كه هرگز ريزه استخوان‌هايش را گرد نخواهيم آورد؟!

بَليٰ قادِرِينَ عَليٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ

آرى [بلكه‌] تواناييم كه [خطوط] سر انگشتانش را [يكا يك‌] درست [و بازسازى‌] كنيم.

بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ

ولى نه، انسان مى‌خواهد كه در پيشگاه او فسادكارى كند.

يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ

مى‌پرسد: «روز رستاخيز چه وقت است؟»

فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ

پس آن گاه كه ديده خيره گردد،

وَ خَسَفَ الْقَمَرُ

و ماه در خسوف افتد،

وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ

و آفتاب و ماه به هم گرد آيند،

يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ

آن روز انسان مى‌گويد: « [راه‌] گريز كجاست؟»

كَلاَّ لا وَزَرَ

حاشا؟ پناهگاهى نيست!

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ

آن روز، قرارگاه [نهايى‌] به سوى پروردگار توست!

يُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

آن روز است كه انسان را از آنچه از ديرباز يا پس از آن انجام داده آگاهى دهند.

بَلِ الْإِنْسانُ عَليٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ

بلكه انسان خود بر نفس خويشتن بيناست،

وَ لَوْ أَلْقيٰ مَعاذِيرَهُ

هر چند دست به عذرتراشى زند.

لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ

زبانت را [در هنگام وحى‌] زود بحركت درنياور تا در خواندن [قرآن‌] شتابزدگى بخرج دهى.

إِنَّ عَلَيْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ

در حقيقت گردآوردن و خواندن آن بر [عهده‌] ماست.

فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ

پس چون آن را برخوانديم [همان‌گونه‌] خواندن آن را دنبال كن.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنا بَيانَهُ

سپس توضيح آن [نيز] بر عهده ماست!

كَلاَّ بَلْ تُحِبُّونَ الْعاجِلَةَ

ولى نه! [شما دنياى‌] زودگذر را دوست داريد،

وَ تَذَرُونَ الْآخِرَةَ

و آخرت را وامى‌گذاريد.

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ

در آن روز چهره‌هايى شاداب‌اند،

إِليٰ رَبِّها ناظِرَةٌ

و به سوى پروردگار خود مى‌نگرند.

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ

و در آن روز چهره‌هايى دژم باشند.

تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ

[چرا كه‌] دانند موردِ عذابى كمرشكن قرار خواهند گرفت.

كَلاَّ إِذا بَلَغَتِ التَّراقِيَ

نه چنين است [كه او پندارد، زيرا] آن گاه كه جان ميان گلوگاهش رسد،

وَ قِيلَ مَنْ راقٍ

و گفته شود: «چاره‌ساز كيست؟»

وَ ظَنَّ أَنَّهُ الْفِراقُ

و داند كه همان [زمان‌] فراق است،

وَ الْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ

و [محتضر را] ساق به ساق ديگر درپيچد،

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَساقُ

آن روز است كه بسوى پروردگارت سوق دادن باشد.

فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلَّيٰ

پس [گويند] تصديق نكرد و نماز برپا نداشت،

وَ لٰكِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

بلكه تكذيب كرد و روى گردانيد،

ثُمَّ ذَهَبَ إِليٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّيٰ

سپس خرامان به سوى اهل خويش رفت!

أَوْليٰ لَكَ فَأَوْليٰ

واى بر تو! پس واى [بر تو!]

ثُمَّ أَوْليٰ لَكَ فَأَوْليٰ

بازهم واى بر تو! واى بر تو!

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَنْ يُتْرَكَ سُديً

آيا انسان پندارد كه بيهوده رها مى‌شود؟!

أَ لَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنيٰ

مگر او [قبلًا] نطفه‌اى نبود كه [در رحم‌] ريخته مى‌شود؟!

ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّيٰ

سپس عَلَقه [آويزك‌] شد و [خدايش‌] شكل داد و درست كرد؟!

فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثيٰ

و از آن دو جنس نر و ماده را قرار داد!

أَ لَيْسَ ذٰلِكَ بِقادِرٍ عَليٰ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتيٰ

آيا چنين [خدايى‌] نتواند كه مردگان را زنده گرداند؟!