بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند ياد نكنم به روز رستاخيز

وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

و نه سوگند آرم به نهاد (به روان) سرزنشگر

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ

آيا پندارد انسان كه هرگز گرد نياريم استخوانهايش را

بَليٰ قادِرِينَ عَليٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ

بلى تواناييم بر آنكه راست كنيم سرانگشتانش را

بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ

بلكه خواهد انسان كه باز كند پيش رويش را

يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ

پرسد كى است روز قيامت

فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ

تا گاهى كه بدرخشد ديده

وَ خَسَفَ الْقَمَرُ

و بگيرد ماه

وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ

و گردآورده شوند مهر و ماه

يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ

گويد انسان در آن روز كجا است گريزگاه

كَلاَّ لا وَزَرَ

نه چنين است نيست گريزگاه

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ

بسوى پروردگار تو است در آن روز آرامشگاه

يُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

آگاه شود انسان در آن روز بدانچه پيش فرستاد و پس انداخت

بَلِ الْإِنْسانُ عَليٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ

بلكه انسان است بر جان خويشتن بينا

وَ لَوْ أَلْقيٰ مَعاذِيرَهُ

و هر چند بيفكند بهانه‌هاى خويش را

لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ

نجنبان بدان زبانت را تا بشتابى بدان

إِنَّ عَلَيْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ

كه همانا بر ما است گردآوردنش و خواندنش

فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ

تا گاهى كه خوانيمش پس پيروى كن از خواندنش

ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنا بَيانَهُ

سپس همانا بر ما است بيانش

كَلاَّ بَلْ تُحِبُّونَ الْعاجِلَةَ

نه چنين است بلكه دوست داريد شتابان را

وَ تَذَرُونَ الْآخِرَةَ

و رها كنيد پايان را

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ

چهره‌هايى است در آن روز خرم

إِليٰ رَبِّها ناظِرَةٌ

بسوى پروردگار خويش نگران

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ

و چهره‌هايى است در آن روز دژم

تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ

پندارند كه كرده نشود با ايشان كارى كمرشكن

كَلاَّ إِذا بَلَغَتِ التَّراقِيَ

نه چنين است بلكه گاهى كه برسد گلوگاه‌ها را

وَ قِيلَ مَنْ راقٍ

و گفته شود كيست درمان‌بخش (فسونگر)

وَ ظَنَّ أَنَّهُ الْفِراقُ

پندارد كه آن است جدايى

وَ الْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ

و بپيچد ساق به ساق

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَساقُ

بسوى پروردگار تو است در آن روز شدنگاه

فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلَّيٰ

پس نه تصديق كرد و نه نماز گزارد

وَ لٰكِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

و ليكن تكذيب كرد و روى برتافت

ثُمَّ ذَهَبَ إِليٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّيٰ

پس روان شد بسوى خاندان خويش خرامان (خميازه‌كشان)

أَوْليٰ لَكَ فَأَوْليٰ

تو را سزد پس تو را سزد

ثُمَّ أَوْليٰ لَكَ فَأَوْليٰ

سپس تو را سزد پس تو را سزد

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَنْ يُتْرَكَ سُديً

آيا پندارد انسان كه گذارده شود رها

أَ لَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنيٰ

آيا نبود چكه‌اى از منى كه ريخته شود

ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّيٰ

پس گرديد خونى بسته پس بيافريد پس بياراست

فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثيٰ

پس گردانيد از او دو جفت را نر و ماده

أَ لَيْسَ ذٰلِكَ بِقادِرٍ عَليٰ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتيٰ

آيا نيست آن توانا بر آنكه زنده سازد مردگان را