سوره القیامة
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ به روز قيامت سوگند مىخورم،
وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ
2و به نفس سرزنشگر قسم مىخورم.
أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ
3آيا انسان گمان مىكند كه ما هرگز استخوانهايش را جمع نخواهيم كرد؟
بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ
4چرا در حالى كه تواناييم كه [خطوط] سر انگشتانش را درست و نيكو بازسازى كنيم،
بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ
5[نه اينكه به گمان او قيامتى در كار نباشد] بلكه انسان مىخواهد [با دست و پا زدن در شك و ترديد] فرارويش را [از اعتقاد به قيامت كه بازدارندهاى قوى است] باز كند [تا براى ارتكاب هر گناهى آزاد باشد!]
يَسَۡٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ
6[با حالتى آميخته با ترديد] مىپرسد: روز قيامت چه وقت است؟
فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ
7پس هنگامى [است] كه چشم [از سختى و هولناكى آن] خيره شود،
وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ
8و ماه تاريك و بىنور گردد،
وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ
9و خورشيد و ماه به هم جمع شوند.
يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ
10آن روز انسان گويد: گريزگاه كجاست؟
كَلَّا لَا وَزَرَ
11اين چنين نيست، هرگز پناهگاهى وجود ندارد.
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ
12آن روزقرارگاه [نهايى] فقط به سوى پروردگار توست.
يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ
13آن روز است كه انسان را به اعمالى كه از ديرباز يا پس از آن انجام داده آگاه مىكنند.
بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ
14بلكه انسان خود به وضع خويش بيناست.
وَ لَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ
15و هر چند [براى توجيه گناهانش] بهانهها بتراشد
لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ
16[پيش از پايان يافتن وحى به وسيله جبرئيل] زبانت را به حركت در نياور تا در خواندن آن شتاب ورزى.
إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَ قُرۡءَانَهُۥ
17بىترديد گردآوردن و [به هم پيوند دادن آيات كه بر تو وحى مىشود و چگونگى] قرائتش بر عهده ماست،
فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ
18پس هنگامى كه آن را [به طور كامل] خوانديم [به همان صورت] خواندنش را دنبال كن.
ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ
19سپس توضيح و بيانش نيز بر عهده ماست.
كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ
20[اينكه مىپنداريد قيامتى در كار نيست] اين چنين نيست، بلكه شما عاشق ايندنياى زودگذر هستيد،
وَ تَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ
21و همواره آخرت را [براى اين عشق بىپايه] رها مىكنيد.
وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ
22در آن روز چهرههايى شاداب است؛
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ
23[با ديده دل] به پروردگارش نظر مىكند
وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ
24و چهرههايى عبوس و درهم كشيده است؛
تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ
25چون يقين دارند كه در معرض عذابى كمرشكن قرار خواهند گرفت.
كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِيَ
26اين چنين نيست [كه مىپندارد]، هنگامى كه جان به گلوگاه رسد،
وَ قِيلَ مَنۡ رَاقٖ
27و [كسان بيمار] گويند: درمان كننده اين بيمار كيست؟
وَ ظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ
28و [بيمار] يقين مىكند [كه با رسيدن جان به گلوگاه] زمان جدايى [از دنيا، ثروت، زن و فرزند] فرا رسيده است!
وَ ٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ
29و [از سختى جان كندن] ساق به ساق به هم پيچد؛
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ
30آن روز، روز سوق و مسير به سوى پروردگار توست.
فَلَا صَدَّقَ وَ لَا صَلَّىٰ
31[در آن حال فرشتگان مىگويند: اين به كام مرگ افتاده] نه [دعوت پيامبر را] باور كرد، و نه نماز خواند؛
وَ لَٰكِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰ
32بلكه [در ميان اجتماعات] تكذيب كرد و روى گرداند؛
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ
33سپس متكبرانه و خرامان به سوى كسانش رفت.
أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ
34[و گويند: با اين وضعى كه دارى، عذاب دوزخ] براى تو شايستهتر است، شايستهتر!
ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ
35باز هم شايستهتر است شايستهتر.
أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى
36آيا انسان گمان مىكند بيهوده و مهمل [و بدون تكليف و مسئوليت] رها مىشود؟!
أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ
37آيا از نطفهاى از منى كه در رحم ريخته مىشود نبود؟
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ
38سپس علقه شد و خدا او را آفريد و اندامش را درست و نيكو ساخت،
فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَ ٱلۡأُنثَىٰٓ
39و از او دو زوج به وجود آورد يكى نر و ديگر ماده،
أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ
40آيا چنين نيرومند آگاهى توانا نيست كه مردگان را زنده كند؟