سوره النجم
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ النَّجْمِ إِذا هَويٰ
1به نام خداوند رحمتگر مهربان؛ سوگند به اختر [قرآن] چون فرود مىآيد،
ما ضَلَّ صاحِبُكُمْ وَ ما غَويٰ
2[كه] يار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده
وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَويٰ
3و از سر هوس سخن نمىگويد.
إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحيٰ
4اين سخن بجز وحيى كه وحى مىشود نيست.
عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُويٰ
5آن را [فرشته] شديد القوى به او فرا آموخت،
ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَويٰ
6[سروش] نيرومندى كه [مسلّط] درايستاد.
وَ هُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْليٰ
7در حالى كه او در افق اعلى بود
ثُمَّ دَنا فَتَدَلَّيٰ
8سپس نزديك آمد و نزديكتر شد،
فَكانَ قابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنيٰ
9تا [فاصلهاش] به قدرِ [طول] دو [انتهاى] كمان يا نزديكتر شد
فَأَوْحيٰ إِليٰ عَبْدِهِ ما أَوْحيٰ
10آن گاه به بندهاش آنچه را بايد وحى كند، وحى فرمود.
ما كَذَبَ الْفُؤادُ ما رَأيٰ
11آنچه را دل ديد انكار [ش] نكرد.
أَ فَتُمارُونَهُ عَليٰ ما يَري
12آيا در آنچه ديده است با او جدال مىكنيد؟
وَ لَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْريٰ
13و قطعاً بار ديگرى هم او را ديده است،
عِنْدَ سِدْرَةِ الْمُنْتَهيٰ
14نزديك سدرة المنتهى
عِنْدَها جَنَّةُ الْمَأْويٰ
15در همان جا كه جنّة المأوى است.
إِذْ يَغْشَي السِّدْرَةَ ما يَغْشيٰ
16آن گاه كه درخت سدر را آنچه پوشيده بود، پوشيده بود.
ما زاغَ الْبَصَرُ وَ ما طَغيٰ
17ديده [اش] منحرف نگشت و [از حدّ] درنگذشت.
لَقَدْ رَأيٰ مِنْ آياتِ رَبِّهِ الْكُبْريٰ
18به راستى كه [برخى] از آيات بزرگِ پروردگار خود را بديد.
أَ فَرَأَيْتُمُ اللاَّتَ وَ الْعُزَّي
19به من خبر دهيد از لات و عزّى،
وَ مَناةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْريٰ
20و منات آن سوّمينِ ديگر،
أَ لَكُمُ الذَّكَرُ وَ لَهُ الْأُنْثيٰ
21آيا [به خيالتان] براى شما پسر است و براى او دختر؟
تِلْكَ إِذاً قِسْمَةٌ ضِيزيٰ
22در اين صورت، اين تقسيمِ نادرستى است.
إِنْ هِيَ إِلَّا أَسْماءٌ سَمَّيْتُمُوها أَنْتُمْ وَ آباؤُكُمْ ما أَنْزَلَ اللَّهُ بِها مِنْ سُلْطانٍ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَ ما تَهْوَي الْأَنْفُسُ وَ لَقَدْ جاءَهُمْ مِنْ رَبِّهِمُ الْهُديٰ
23[اين بتان] جز نامهايى بيش نيستند كه شما و پدرانتان نامگذارى كردهايد [و] خدا بر [حقّانيت] آنها هيچ دليلى نفرستاده است. [آنان] جز گمان و آنچه را كه دلخواهشان است پيروى نمىكنند، با آنكه قطعاً از جانب پروردگارشان هدايت برايشان آمده است.
أَمْ لِلْإِنْسانِ ما تَمَنَّيٰ
24مگر انسان آنچه را آرزو كند دارد؟
فَلِلَّهِ الْآخِرَةُ وَ الْأُوليٰ
25آن سرا و اين سرا از آن خداست.
وَ كَمْ مِنْ مَلَكٍ فِي السَّماواتِ لا تُغْنِي شَفاعَتُهُمْ شَيْئاً إِلَّا مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَرْضيٰ
26و بسا فرشتگانى كه در آسمانهايند [و] شفاعتشان به كارى نيايد، مگر پس از آنكه خدا به هر كه خواهد و خشنود باشد اذن دهد.
إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ لَيُسَمُّونَ الْمَلائِكَةَ تَسْمِيَةَ الْأُنْثيٰ
27در حقيقت، كسانى كه آخرت را باور ندارند، فرشتگان را در نامگذارى به صورت مؤنّث نام مىنهند.
وَ ما لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَ إِنَّ الظَّنَّ لا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئاً
28و ايشان را به اين [كار] معرفتى نيست. جز گمانِ [خود] را پيروى نمىكنند، و در واقع، گمان در [وصول به] حقيقت هيچ سودى نمىرساند.
فَأَعْرِضْ عَنْ مَنْ تَوَلَّيٰ عَنْ ذِكْرِنا وَ لَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَياةَ الدُّنْيا
29پس، از هر كس كه از ياد ما روى برتافته و جز زندگى دنيا را خواستار نبوده است، روى برتاب.
ذٰلِكَ مَبْلَغُهُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اهْتَديٰ
30اين منتهاى دانش آنان است. پروردگار تو، خود به [حال] كسى كه از راه او منحرف شده داناتر، و او به كسى كه راه يافته [نيز] آگاهتر است.
وَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ لِيَجْزِيَ الَّذِينَ أَساءُوا بِما عَمِلُوا وَ يَجْزِيَ الَّذِينَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَي
31و هر چه در آسمانها و هر چه در زمين است از آنِ خداست، تا كسانى را كه بد كردهاند، به [سزاى] آنچه انجام دادهاند كيفر دهد، و آنان را كه نيكى كردهاند، به نيكى پاداش دهد.
الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ إِنَّ رَبَّكَ واسِعُ الْمَغْفِرَةِ هُوَ أَعْلَمُ بِكُمْ إِذْ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ إِذْ أَنْتُمْ أَجِنَّةٌ فِي بُطُونِ أُمَّهاتِكُمْ فَلا تُزَكُّوا أَنْفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقيٰ
32آنان كه از گناهان بزرگ و زشتكاريها- جز لغزشهاى كوچك- خوددارى مىورزند، پروردگارت [نسبت به آنها] فراخآمرزش است. وى از آن دم كه شما را از زمين پديد آورد و از همانگاه كه در شكمهاى مادرانتان [در زهدان] نهفته بوديد به [حال] شما داناتر است، پس خودتان را پاك مشماريد. او به [حال] كسى كه پرهيزگارى نموده داناتر است.
أَ فَرَأَيْتَ الَّذِي تَوَلَّيٰ
33پس آيا آن كسى را كه [از جهاد] روى برتافت ديدى؟
وَ أَعْطيٰ قَلِيلاً وَ أَكْديٰ
34و اندكى بخشيد و [از باقى] امتناع ورزيد.
أَ عِنْدَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَريٰ
35آيا علم غيب پيش اوست و او مىبيند؟
أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِما فِي صُحُفِ مُوسيٰ
36يا بدانچه در صحيفههاى موسى [آمده] خبر نيافته است؟
وَ إِبْراهِيمَ الَّذِي وَفَّي
37و [نيز در نوشتههاى] همان ابراهيمى كه وفا كرد:
أَلَّا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْريٰ
38كه هيچ بردارندهاى بار گناه ديگرى را بر نمىدارد.
وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلَّا ما سَعيٰ
39و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست.
وَ أَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُريٰ
40و [نتيجه] كوشش او به زودى ديده خواهد شد.
ثُمَّ يُجْزاهُ الْجَزاءَ الْأَوْفيٰ
41سپس هر چه تمامتر وى را پاداش دهند.
وَ أَنَّ إِليٰ رَبِّكَ الْمُنْتَهيٰ
42و اينكه پايان [كار] به سوى پروردگار توست.
وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَ أَبْكيٰ
43و هم اوست كه مىخنداند و مىگرياند.
وَ أَنَّهُ هُوَ أَماتَ وَ أَحْيا
44و هم اوست كه مىميراند و زنده مىگرداند.
وَ أَنَّهُ خَلَقَ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثيٰ
45و هم اوست كه دو نوع مىآفريند: نر و ماده،
مِنْ نُطْفَةٍ إِذا تُمْنيٰ
46از نطفهاى چون فرو ريخته شود.
وَ أَنَّ عَلَيْهِ النَّشْأَةَ الْأُخْريٰ
47و هم پديدآوردنِ [عالَمِ] ديگر بر [عهده] اوست.
وَ أَنَّهُ هُوَ أَغْنيٰ وَ أَقْنيٰ
48و هم اوست كه [شما را] بىنياز كرد و سرمايه بخشيد.
وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْريٰ
49و هم اوست پروردگار ستاره «شِعرى».
وَ أَنَّهُ أَهْلَكَ عاداً الْأُوليٰ
50و هم اوست كه عاديان قديم را هلاك كرد.
وَ ثَمُودَ فَما أَبْقيٰ
51و ثمود را [نيز هلاك كرد] و [كسى را] باقى نگذاشت.
وَ قَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ كانُوا هُمْ أَظْلَمَ وَ أَطْغيٰ
52و پيشتر [از همه آنها] قوم نوح را، زيرا كه آنان ستمگرتر و سركشتر بودند.
وَ الْمُؤْتَفِكَةَ أَهْويٰ
53و شهرها [ى سَدُوم و عاموره] را فروافكند.
فَغَشَّاها ما غَشَّيٰ
54پوشاند بر آن [دو شهر، از باران گوگردى] آنچه را پوشاند.
فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكَ تَتَماريٰ
55پس به كدام يك از نعمتهاى پروردگارت ترديد روا مىدارى؟
هٰذا نَذِيرٌ مِنَ النُّذُرِ الْأُوليٰ
56اين [پيامبر نيز] بيمدهندهاى از [جمله] بيمدهندگان نخستين است.
أَزِفَتِ الْآزِفَةُ
57[وه چه] نزديك گشت قيامت.
لَيْسَ لَها مِنْ دُونِ اللَّهِ كاشِفَةٌ
58جز خدا كسى آشكاركننده آن نيست.
أَ فَمِنْ هٰذَا الْحَدِيثِ تَعْجَبُونَ
59آيا از اين سخن عجب داريد؟
وَ تَضْحَكُونَ وَ لا تَبْكُونَ
60و مىخنديد و نمىگرييد؟
وَ أَنْتُمْ سامِدُونَ
61و شما در غفلتيد.
فَاسْجُدُوا لِلَّهِ وَ اعْبُدُوا
62پس خدا را سجده كنيد و بپرستيد.