بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ واى بر كم‌فروشان!

الَّذِينَ إِذَا اكْتالُوا عَلَي النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ

آنان كه چون از مردم كالايى را با پيمانه و وزن‌مى‌ستانند تمام و كامل مى‌ستانند،

وَ إِذا كالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ

و چون براى آنان پيمانه و وزن كنند، كم مى‌دهند.

أَ لا يَظُنُّ أُولئِكَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ

آيا اينان يقين ندارند كه حتما بر انگيخته مى‌شوند؟

لِيَوْمٍ عَظِيمٍ

براى روزى بزرگ،

يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعالَمِينَ

روزى كه مردم در برابر پروردگار جهانيان به پا مى‌ايستند.

كَلاَّ إِنَّ كِتابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ

اين چنين نيست كه مى‌پندارند [در آن روز] يقينا پرونده بدكاران در سجين است.

وَ ما أَدْراكَ ما سِجِّينٌ

و تو چه مى‌دانى كه سجين چيست؟

كِتابٌ مَرْقُومٌ

قضا و سرنوشتى حتمى [براى خائنان‌] است.

وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِينَ

واى در آن روز بر تكذيب كنندگان.

الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ

آنان كه همواره روز جزا را تكذيب مى‌كنند.

وَ ما يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ

و آن را جز هر متجاوز گناه‌پيشه تكذيب نكند،

إِذا تُتْليٰ عَلَيْهِ آياتُنا قالَ أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ

[كه‌] هرگاه آيات ما را بر او خوانند مى‌گويد: افسانه‌هاى پيشينيان است.

كَلاَّ بَلْ رانَ عَليٰ قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ

اين چنين نيست كه مى‌گويند، بلكه گناهانى كه همواره مرتكب شده‌اند بر دل‌هايشان چرك و زنگار بسته است [كه حقايق را افسانه مى‌پندارند.]

كَلاَّ إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ

اين چنين نيست كه آنان مى‌پندارند، بلكه اينان در آن روز از پروردگارشان محجوب‌اند.

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصالُوا الْجَحِيمِ

سپس آنان بى‌ترديد وارد دوزخ مى‌شوند.

ثُمَّ يُقالُ هٰذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ

[به آنان‌] گويند: اين است آن دوزخى كه همواره تكذيبش مى‌كرديد.

كَلاَّ إِنَّ كِتابَ الْأَبْرارِ لَفِي عِلِّيِّينَ

اين چنين نيست [كه اين سبك مغزان درباره نيكان مى‌پندارند] بلكه پرونده نيكان در عليين است

وَ ما أَدْراكَ ما عِلِّيُّونَ

تو چه مى‌دانى عليين چيست؟

كِتابٌ مَرْقُومٌ

قضا و سرنوشتى حتمى [براى نيكان‌] است.

يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ

مقربان آن را مشاهده مى‌كنند.

إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ

بى‌ترديد نيكان در نعمتى فراوانند

عَلَي الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ

بر تخت‌ها [ى آراسته و پرارزش تكيه زده و مناظر زيباى بهشت را با چشم سر و جمال محبوب را با چشم دل‌] مى‌نگرند.

تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ

در چهره‌هايشان شادابى و طراوت نعمت را مى‌يابى.

يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ

آنان را از باده ناب و طهورى كه سربسته و مهر و موم شده است، مى‌نوشانند.

خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذٰلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ

مهر و مومش مشك است، و رقابت كنندگان و مسابقه‌گران بايد به سوى اين نعمت ها بر يكديگر پيشى گيرند،

وَ مِزاجُهُ مِنْ تَسْنِيمٍ

و [اين باده ناب مهر و موم شده‌] آميخته‌اى از «تسنيم» است

عَيْناً يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ

[آن‌] چشمه‌اى كه همواره مقربان از آن مى‌نوشند.

إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ

بدكاران همواره [در دنيا از روى ريشخند و استهزا] به مؤمنان مى‌خنديدند

وَ إِذا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغامَزُونَ

و هنگامى كه بر آنان مى‌گذشتند آنان را با اشاره چشم وابرو به مسخره مى‌گرفتند،

وَ إِذَا انْقَلَبُوا إِليٰ أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَكِهِينَ

و چون به خانواده خود بازمى‌گشتند [به سبب تمسخر مؤمنان‌] خوشحال و شادمان باز مى‌گشتند،

وَ إِذا رَأَوْهُمْ قالُوا إِنَّ هٰؤُلاءِ لَضالُّونَ

و هنگامى كه مؤمنان را مى‌ديدند، مى‌گفتند: بى‌ترديد اينان گمراه‌اند؛

وَ ما أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حافِظِينَ

و حال آنكه كافران را بر مؤمنان نگهبان و مراقب نفرستاده بودند [كه مراقب هدايت و گمراهى آنان باشند.]

فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ

پس امروز همواره مؤمنان به كافران مى‌خندند.

عَلَي الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ

بر تخت‌ها [ى آراسته و پرارزش تكيه زده‌] مى‌نگرند

هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ ما كانُوا يَفْعَلُونَ

كه آيا كافران را در برابر آنچه همواره انجام مى‌دادند كيفر داده‌اند؟