احكام وضو
مسأله 305: كسي كه در كارهاي وضو و شرايط آن مثل پاك بودن آب و غصبي نبودن آن خيلي شك مي كند، بايد به شك خود اعتنا نكند.
مسأله 306: اگر شك كند كه وضوي او باطل شده يا نه، بنا مي گذارد كه وضوي او باقي است، ولي اگر بعد از بول استبراء نكرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتي از او بيرون آيد كه نداند بول است يا چيز ديگر، وضوي او باطل است.
مسأله 307: كسي كه شك دارد وضو گرفته يا نه، بايد وضو بگيرد.
مسأله 308: كسي كه مي داند وضو گرفته و حدثي هم از او سر زده مثلاً بول كرده اگر نداند كه كدام جلوتر بوده، چنانچه پيش از نماز است بايد وضو بگيرد و اگر در بين نماز است بايد نماز را بشكند و وضو بگيرد و اگر بعد از نماز است نمازي كه خوانده صحيح است و براي نمازهاي بعد بايد وضو بگيرد.
مسأله 309: اگر بعد از وضو يا در بين آن يقين كند كه بعضي جاها را نشسته يا مسح نكرده است، چنانچه رطوبت جاهايي كه پيش از آن است خشك شده، بايد دوباره وضو بگيرد و اگر خشك نشده بايد جايي را كه فراموش كرده و آنچه بعد از آن است، بشويد يا مسح كند و اگر در بين وضو در شستن يا مسح كردن جايي شك كند، بايد به همين دستور عمل كند.
مسأله 310: اگر بعد از نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه، نماز او صحيح است، ولي بايد براي نمازهاي بعد وضو بگيرد.
مسأله 311: اگر در بين نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه، نماز او باطل است و بايد وضو بگيرد و نماز را بخواند.
مسأله 312: اگر بعد از نماز شك كند كه قبل از نماز وضوي او باطل شده يا بعد از نماز، نمازي كه خوانده صحيح است.
مسأله 313: اگر انسان مرضي دارد كه بول او قطره قطره مي ريزد، يا نمي تواند از بيرون آمدن غائط خود داري كند، چنانچه يقين دارد كه از اوّل وقت نماز تا آخر آن، به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مي كند، بايد نماز را در وقتي كه مهلت پيدا مي كند بخواند و اگر مهلت او به مقدار كارهاي واجب نماز است، بايد در وقتي كه مهلت دارد فقط كارهاي واجب نماز را به جا آورد و كارهاي مستحب آن مانند اذان و اقامه و قنوت را ترك نمايد.
مسأله 314: اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پيدا نمي كند و در بين نماز چند دفعه بول يا غائط از او خارج مي شود، كه اگر بخواهد بعد از هر دفعه وضو بگيرد سخت نيست، بايد ظرف آبي پهلوي خود بگذارد و هر وقت بول يا غائط از او خارج شد، فوراً وضو بگيرد و بقية نماز را بخواند و احتياط مستحب آن است كه همان نماز را دوباره با يك وضو بخواند و اگر در بين آن نماز وضوي او باطل شد اعتنا نكند.
مسأله 315: كسي كه بول يا غائط طوري پي در پي از او خارج مي شود كه وضو گرفتن بعد از هر دفعه براي او سخت است، اگر بتواند مقداري از نماز را با وضو بخواند، بايد براي هر نماز يك وضو بگيرد.
مسأله 316: كسي كه بول يا غائط پي در پي از او خارج مي شود اگر نتواند هيچ مقدار از نماز را با وضو بخواند، احتياط واجب آن است كه براي هر نماز يك وضو بگيرد.
مسأله 317: اگر مرضي دارد كه نمي تواند از خارج شدن باد جلوگيري كند، بايد به وظيفه ي كساني كه نمي توانند از بيرون آمدن بول و غائط خود داري كنند عمل نمايد.
مسأله 318: كسي كه بول يا غائط پي در پي از او خارج مي شود، بايد براي هر نمازي وضو بگيرد و فوراً مشغول نماز شود، ولي براي به جا آوردن سجده و تشهّد فراموش شده و نماز احتياط كه بايد بعد از نماز انجام داد، در صورتي كه آنها را بعد از نماز فوراً به جا بياورد، وضو گرفتن لازم نيست.
مسأله 319: كسي كه بول او قطره قطره مي ريزد، بايد براي نماز به وسيله ي كيسه اي كه در آن پنبه يا چيز ديگري ست كه از رسيدن بول به جاهاي ديگر جلوگيري مي كند، خود را حفظ نمايد و احتياط واجب آن است كه پيش از هر نماز مخرج بول و كيسه را كه نجس شده آب بكشد و نيز كسي كه نمي تواند از بيرون آمدن غائط خود داري كند، چنانچه ممكن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاي ديگر جلوگيري نمايد و احتياط واجب آن است كه اگر مشقّت ندارد، براي هر نماز مخرج غائط را آب بكشد.
مسأله 320: كسي كه نمي تواند از بيرون آمدن بول و غائط خود داري كند در صورتي كه ممكن باشد، بايد به مقدار نماز از خارج شدن بول و غائط جلوگيري نمايد، اگر چه خرج داشته باشد، بلكه اگر مرض او به آساني معالجه مي شود، احتياط واجب آن است كه خود را معالجه نمايد.
مسأله 321: كسي كه نمي تواند از بيرون آمدن بول و غائط خود داري كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهايي را كه در وقت مرض مطابق وظيفه اش خوانده قضا نمايد، ولي اگر در بين وقتِ نماز مرض او خوب شود، بايد نمازي را كه در آن وقت خوانده دوباره بخواند. چيزهايي كه بايد براي آنها وضو گرفت
مسأله 322: براي شش چيز وضو گرفتن لازم است:
اوّل: براي نمازهاي واجب غير از نماز ميت.
دوم: براي سجده و تشهّد فراموش شده، اگر بين آنها و نماز حدثي از او سر زده، مثلاً بول كرده باشد و احتياط واجب آن است كه براي سجده سهو هم وضو بگيرد.
سوم: براي طواف واجب خانه ي كعبه.
چهارم: اگر نذر يا عهد كرده يا قسم خورده باشد كه وضو بگيرد.
پنجم: اگر نذر كرده باشد كه جايي از بدن خود را به خط قرآن برساند.
ششم: براي آب كشيدن قرآني كه نجس شده، يا بيرون آوردن آن از مستراح و مانند آن، در صورتي كه مجبور باشد دست يا جاي ديگر بدن خود را به خط قرآن برساند، ولي چنانچه معطّل شدن به مقدار وضو بي احترامي به قرآن است، بايد بدون اين كه وضو بگيرد، قرآن را از مستراح و مانند آن بيرون آورد، يا اگر نجس شده آب بكشد.
مسأله 323: مس نمودن خط قرآن (يعني رساندن جايي از بدن به خط قرآن) براي كسي كه وضو ندارد حرام است و احتياط واجب آن است كه موي خود را هم به خط قرآن نرساند، ولي اگر قرآن را به زبان فارسي يا به زبان ديگر ترجمه كنند، مس آن اشكال ندارد.
مسأله 324: جلوگيري بچّه و ديوانه از مس خط قرآن واجب نيست، ولي اگر مس نمودن آنان بي احترامي به قرآن باشد، بايد از آنان جلوگيري كنند.
مسأله 325: كسي كه وضو ندارد، حرام است اسم خداوند متعال را به هر زباني نوشته شده باشد مس نمايد و احتياط واجب آن است كه اسم مبارك پيغمبر و امام و حضرت زهرا عليهالسلام را هم مس ننمايد.
مسأله 326: اگر پيش از وقتِ نماز به قصد اين كه با طهارت باشد، وضو بگيرد يا غسل كند صحيح است و نزديك وقتِ نماز هم اگر به قصد مهيا بودن براي نماز وضو بگيرد اشكال ندارد.
مسأله 327: كسي كه يقين دارد وقت داخل شده اگر نيت وضوي واجب كند و بعد از وضو بفهمد وقت داخل نشده، وضوي او صحيح است.
مسأله 328: مستحب است انسان براي نماز ميت و زيارت اهل قبور و رفتن به مسجد و حرم امامان3 وضو بگيرد و همچنين براي همراه داشتن قرآن و خواندن و نوشتن آن و نيز براي مس حاشيه ي قرآن و براي خوابيدن، وضو گرفتن مستحب است و نيز مستحب است كسي كه وضو دارد دوباره وضو بگيرد و اگر براي يكي از اين كارها وضو بگيرد، هر كاري را كه بايد با وضو انجام داد مي تواند به جا آورد، مثلاً مي تواند با آن وضو نماز بخواند. چيزهايي كه وضو را باطل مي كند
مسأله 329:
هفت چيز وضو را باطل مي كند:
اوّل: بول.
دوم: غائط.
سوم: باد معده و روده كه از مخرج غائط خارج شود.
چهارم: خوابي كه به واسطه ي آن چشم نبيند و گوش نشنود، ولي اگر چشم نبيند و گوش بشنود وضو باطل نمي شود.
پنجم: چيزهايي كه عقل را از بين مي برد، مانند ديوانگي و مَستي و بيهوشي.
ششم: استحاضه ي زنان كه بعداً گفته مي شود.
هفتم: كاري كه براي آن بايد غسل كرد مانند جنابت.