احکام وضو
مسئله 312. کسي که در کارهاي وضو و شروط آن، مانند پاک بودن آب، غصبي نبودن آن، بودن مانع بر اعضاي وضو و مانند آن وسوسه دارد، بايد به شک خود اعتنا نکند و همانند افراد متعارف انجام دهد.
مسئله 313. اگر شک کند که وضوي او به سبب يکي از چيزهايي که وضو را از بين مي‌برد، باطل شده يا نه، بنا گذارد که وضوي او باقي است؛ ولي اگر پس از ادرار، استبراء نکرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتي از مجراي ادرار او بيرون آيد که نداند ادرار است يا چيز ديگر، وضوي او باطل است.
مسئله 314. کسي که در گذشته وضو نداشته و هم اکنون شک دارد وضو گرفته يا نه، بايد وضو بگيرد.
مسئله 315. کسي که مي‌داند وضو گرفته و باطل‌کنندۀ وضو هم از او سر زده - مثلاً ادرار کرده است - اگر نداند کدام جلوتر بوده، چنانچه اين شک پيش از نماز است، بايد وضو بگيرد و اگر در بين نماز است، بايد نماز را بشکند و وضو بگيرد و اگر پس از نماز است، در صورت توجه در حال شروع به نماز، نمازي را که گزارده صحيح است و بايد براي نماز بعدي‌اش وضو بگيرد.
مسئله 316. اگر پس از وضو يا در ميان آن يقين کند که برخي از اعضاي وضو را نشسته يا مسح نکرده است، چنانچه رطوبت عضوهايي که پيش از آن است خشک شده باشد، بايد دوباره وضو بگيرد و اگر خشک نشده، بايد عضوي را که فراموش کرده و عضو پس از آن را بشويد يا مسح کند و اگر در بين وضو در شستن يا مسح کردن عضوي شک کند، بايد به همين دستور عمل کند.
مسئله 317. اگر پس از نماز شک کند که وضو گرفته يا نه، نماز او صحيح است؛ ولي بايد براي نماز بعدي وضو بگيرد.
مسئله 318. اگر در ميان نماز شک کند که وضو گرفته يا نه، نماز او باطل است و بايد وضو بگيرد و نماز بگزارد.
مسئله 319. اگر پس از نماز شک کند که پيش از نماز وضوي او باطل شده يا پس از آن، نمازي که گزارده، صحيح است.
مسئله 320. شخص مسلوس که ادرار او قطره قطره مي‌ريزد يا فرد مبطون که نمي‌تواند از بيرون آمدنِ مدفوع خودداري کند، چنانچه يقين دارد که از اول وقت نماز تا آخر آن، به مقدار وضو گرفتن و نماز گزاردن، مهلت پيدا مي‌کند، بايد در وقتي که مهلت پيدا مي‌کند، نماز بگزارد و اگر مهلت او به مقدار کارهاي واجب نماز است، بايد در وقتي که مهلت دارد، فقط کارهاي واجب نماز را به‌جا آورد و کارهاي مستحب آن را - مانند اذان، اقامه و قنوت - ترک کند.
مسئله 320. اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پيدا نمي‌کند و در بين نماز ادرار يا مدفوع از او خارج مي‌شود، اگر بخواهد پس از هر بار وضو بگيرد، سخت نيست، بايد ظرف آبي کنار خود بگذارد و هر وقت ادرار يا مدفوع از او خارج شد، وضو بگيرد و بقيه نماز را بگزارد.
مسئله 321. کسي که پي‌درپي، مدفوع از او خارج مي‌شود، به‌گونه‌اي که وضو گرفتن پس از هر دفعه براي او سخت است، اگر بتواند مقداري از نماز را با وضو به‌جا آورد، بايد براي هر نماز يک وضو بگيرد.
مسئله 322. کسي که پي‌درپي، ادرار از او خارج مي‌شود، اگر ميان دو نماز قطره ادراري از او خارج نشود، مي‌تواند با يک وضو هر دو نماز را بگزارد و قطره‌هايي که بين نماز خارج مي‌شود، اشکال ندارد.
مسئله 323. کسي که پي‌درپي، ادرار يا مدفوع از او خارج مي‌شود، اگر نتواند هيچ مقدار از نماز را با وضو به‌جا آورد، مي‌تواند چند نماز را با يک وضو اقامه کند، مگر با اختيار ادرار يا مدفوع کند؛ يا چيز ديگري که وضو را باطل مي‌کند، پيش آيد.
مسئله 324. اگر نمازگزار نوعي بيماري داشته باشد که نتواند از خارج شدن باد جلوگيري کند، بايد به وظيفۀ کساني که نمي‌توانند از بيرون آمدن مدفوع خودداري کنند، عمل کند.
مسئله 325. کسي که پي‌درپي، مدفوع از او خارج مي‌شود، بايد براي هر نمازي وضو بگيرد و فوراً مشغول نماز شود؛ ولي براي به‌جا آوردن سجده و تشهّد فراموش شده و نماز احتياط که بايد پس از نماز انجام داد، در صورتي که آن‌ها را پس از نماز فوراً به‌جا بياورد، وضو گرفتن لازم نيست.
مسئله 326. کسي که پي‌درپي، ادرار يا مدفوع از او خارج مي‌شود، پس از وضو گرفتن جايز است که نوشتۀ قرآن را مسّ کند، اگرچه در غير حال نماز باشد.
مسئله 327. کسي که ادرار او قطره قطره مي‌ريزد، بايد براي نماز، با کيسه‌ پاکي که در آن، پنبه يا چيز ديگري است که از رسيدن ادرار به جاهاي ديگر جلوگيري مي‌کند، خود را حفظ کند و به احتياط واجب پيش از هر نماز مخرج ادرار را که نجس شده بشويد؛ نيز کسي که نمي‌تواند از بيرون آمدن مدفوع خودداري کند، چنانچه ممکن باشد، بايد به مقدار نماز، از رسيدن مدفوع به عضوهاي ديگر جلوگيري کند و به احتياط واجب، اگر مشقت ندارد، براي هر نماز مخرج مدفوع را بشويد.
مسئله 328. کسي که نمي‌تواند از بيرون آمدن ادرار و مدفوع خودداري کند، در صورتي که ممکن باشد و مشقت و زحمت و خوف ضرر نداشته باشد، بايد به مقدار نماز از خارج شدن ادرار و مدفوع جلوگيري کند، اگرچه هزينه داشته باشد، بلکه اگر مرض او به آساني معالجه شود، به احتياط واجب خود را معالجه کند.
مسئله 329. کسي که نمي‌تواند از بيرون آمدن ادرار و مدفوع خودداري کند، پس از آنکه بيماري او برطرف شد، لازم نيست نمازهايي را که در وقت بيماري برابر وظيفه‌اش گزارده قضا کند؛ ولي اگر در بين وقت نماز بيماري او برطرف شود، بايد نمازي را که در آن وقت گزارده، دوباره به‌جا آورد.