نمازهاي واجب شبانه روز
مسئله 767. نمازهاي واجب شبانه‌روز پنج‌تاست:
يکم. ظهر، چهار رکعت؛ دوم. عصر، چهار رکعت؛ سوم. مغرب، سه رکعت؛ چهارم. عشاء، چهار رکعت؛ پنجم. صبح، دو رکعت.
مسئله 768. در سفر، نمازهاي چهار رکعتي با شرايطي که خواهد آمد، دو رکعت مي‌شود.
وقت نماز ظهر و عصر
مسئله 769. فرا رسيدن ظهر شرعي، وقت نماز ظهر و سپس نماز عصر است. ظهر شرعي، غير از ساعت دوازده روز است، زيرا ظهر شرعي، گاهي قبل از ساعت دوازده و گاهي پس از آن است، چنان‌که در بعضي از شهرها پيش از ساعت دوازده و در برخي ديگر، پس از ساعت دوازده است.
مسئله 770. ظهر شرعي، وقتي است که آفتاب از دايره نصف‌النهار بگذرد و تشخيص آن، به اين است که در شهرهاي اِستوايي، سايۀ شاخص که هنگام طلوع آفتاب به طرف مغرب بود، کاملاً از بين برود و با شروع سايۀ جديد شاخص به طرف مشرق، وقت نماز ظهر و سپس نماز عصر است، چنان‌که برخي از روزهاي سال در مکه اتفاق مي‌افتد. تشخيص ظهر شرعي در شهرهايي که در خطّ اِستوا قرار ندارند؛ مانند بسياري از کشورهاي شمالي و جنوبي، به اين است که شاخصِ صافي به طور عمود در مکان مسطّح نصب شود، هنگامي که سايۀ پديد آمده از صبح به طرف مغرب، به نهايت کوتاهي خود برسد و شروع به زيادي به سمت مشرق کند، آغاز ظهر شرعي است.
مسئله 771. وقت نماز ظهر و عصر، طبق معروف، به چهار صورت است:
يکم: وقت مختصّ به هر کدام، به گونه‌اي که عمداً نمي‌شود يکي را در زمان ديگر انجام داد؛ دوم: وقت مشترک بين هر دو؛ سوم: وقت فضيلت هر کدام؛ چهارم: وقت اِجزا. احکام هر يکدر جاي مناسب خود خواهد آمد. ان‌شاءالله!
مسئله 772. معناي وقت اختصاصي ظهر، آن است که نماز عصر را نمي‌شود به‌عمد در وقت اختصاصي ظهر انجام داد و معناي وقت اختصاصي عصر، آن است که در آن زمان محدود، غير از نماز عصر، جايز نيست و معناي اختصاص، همان ترتيب است، بنابراين انجام دادن نماز ظهر در غير وقت اختصاصي خود، همچنين انجام دادن نماز عصر در غير وقت اختصاصي آن، باطل نيست، چنان‌که به‌جا آوردن نمازهاي قضا، آيات، اجاره‌اي و مانند آن، در وقت اختصاصي ظهر يا عصر با فرض انجام دادن نماز ظهر يا عصر در وقت ديگر، باطل نيست.
مسئله 773. وقت مخصوص ظهر، اول وقت است تا اندازه‌اي که بتوان نماز ظهر مسافر يا حاضر را با تحصيل مقدمات آن، در آن وقت به‌جا آورد. وقت مخصوص عصر، مقداري از زمان تا مغرب است که بتوان نماز عصر مسافر يا حاضر را در آن انجام داد. بين دو وقت مخصوص، وقت مشترک نماز ظهر و عصر است، اگر کسي نماز ظهر را تا وقت اختصاصي عصر به‌جا نياورده باشد، بايد نماز عصر را اقامه کند و قضاي نماز ظهر را بعداً به‌جا آورد و اگر سهواً نماز ظهر در وقت مخصوص عصر و يا نماز عصر سهواً در وقت مخصوص ظهر واقع شد، صحيح است.
مسئله 774. رعايت ترتيب بين نماز ظهر و عصر و بين نماز مغرب و عشاء واجب است و تقديم عمدي عصر بر ظهر و عشاء بر مغرب، موجب بطلان عصر و عشاء خواهد بود. اگر سهواً پيش از نماز ظهر، نماز عصر را شروع کند و در بين نماز بفهمد که نماز ظهر را به‌جا نياورده، بايد نيّت را به نماز ظهر برگرداند؛ يعني قصد کند آنچه خواندم و آنچه مي‌خوانم، همه نماز ظهر باشد؛ خواه اين حالت در وقت مخصوص نماز ظهر پيدا شود؛ خواه در وقت مشترک، هر چند احتياط مستحبْ آن است که اگر اين عمل در وقت مخصوص ظهر رخ دهد، دوباره نماز ظهر پيش از عصر خوانده شود.
مسئله 775. نماز جمعه در زمان حضور امام معصوم عليه‌السلام و منصوب خاص او، واجب تعييني است؛ به اين صورت که غير آن صحيح نيست؛ ولي در زمان غيبت معصوم عليه‌السلام واجب تخييري است؛ يعني کسي که در نماز جمعه شرکت کرده، لازم نيست نماز ظهرِ چهار رکعتي را هم به‌جا آورد.
مسئله 776. نماز ظهر روز جمعه، اگر به صورت چهار رکعت به‌جا آورده شود، وقت آن، همانند وقت ساير روزها وسيع است و اگر به صورت نماز جمعه انجام شود، وقت آن، محدود است به اينکه سايۀ حادث شده، به اندازۀ سايۀ اول زوال شود، به صورتي که بتوان در اين فرصت، شرايط نماز را انجام داد و خطبه‌ها و دو رکعت آن را به طور متعادل به‌جا آورد و اگر با گذشت اين اندازه از زمان، نماز جمعه ادا نشد، بايد نماز چهار رکعتِ ظهر روز جمعه خوانده شود.
وقت نماز مغرب و عشاء
مسئله 777. با فرارسيدن مغرب؛ يعني برطرف شدن اثر سرخي آفتاب، بعد از غروب آن (آفتاب) در کرانه غرب، وقت نماز مغرب و عشاء با تقدّم نماز مغرب بر عشاء فرا مي‌رسد. غايب شدن آفتاب در حجاب کوه و مانند آن، غروب نيست؛ بلکه فرو رفتن آن در افق سطح زمين و بدون حاجب، غروب بوده، سپس برطرف شدن اثر آن از بالاي سر، مغرب است.
مسئله 778. نماز مغرب و عشاء - طبق معروف - وقت مختصّ، وقت مشترک، وقت فضيلت و وقت اِجزا دارند:
وقت مختصّ نماز مغرب، از اول مغرب تا اندازۀ به‌جا آوردن سه رکعت نماز با شرايط آن است.
وقت مختصّ عشاء به اندازۀ خواندن چهار رکعت براي حاضر و دو رکعت براي مسافر به نيمه شب مانده است.
بين وقت اختصاصي مغرب و وقت اختصاصي عشاء، وقت مشترک بين اين دو نماز است، اگر مسافري که نماز عشاي او دو رکعت است، تمام نماز را سهواً در وقت مخصوص مغرب به‌جا آورد، صحيح است، هرچند به احتياط مستحبْ بعد از نماز مغرب، نماز عشاء را دوباره اقامه کند. اگر کسي نماز مغرب را تا وقت اختصاصي عشاء به‌جا نياورده، اول، نماز عشاء و سپس نماز مغرب را به‌جا آورد. وقت اختصاصي، مانند وقت مشترک است؛ يعني هيچ کدام وقت اختصاصي ندارد، بلکه آنچه واجب است، ترتيب، يعني تقديم مغرب بر عشاء؛ مانند تقديم ظهر بر عصر است و براي مسافر که نمازهاي چهار رکعتي او دو رکعت است و براي غير مسافر، وقت اختصاصي ظهر و عصر و نيز مغرب و عشاء فرق مي‌کند. البته در تمام موارد، منظور از اختصاص، همان ترتيب است نه بيش از آن؛ يعني تمام وقت مشترک است و وقت اختصاصي اصلاً مطرح نيست.
مسئله 779. اگر پيش از نماز مغرب، سهواً نماز عشاء را شروع کرده باشد و در بين نماز بفهمد که اشتباه کرده است، چنانچه وارد رکوع رکعت چهارم نشده باشد، بايد نيّت را به نماز مغرب برگرداند و نماز را تمام کند و پس از آن، نماز عشاء را به‌جا آورد و اگر وارد رکوع رکعت چهارم شده باشد، نماز عشاء را تمام مي‌کند و بعد از آن، نماز مغرب را مي‌خواند و در اين جهت، فرقي بين وقت مختص و مشترک نيست. بلي، اگر اين جريان در وقت مختص به مغرب پيش آيد، به احتياط مستحبْ پس از عدول نيّت به مغرب و گزاردن نماز عشاء، دوباره مغرب و عشاء را به‌جا آورد.
مسئله 780. آخر وقت نماز عشاء براي غير مسافر چهار رکعت مانده به نصف شب و براي مسافر دو رکعت مانده به آن است و شب، از اول غروب تا اول طلوع فجر (اذان صبح) است.
مسئله 781. اگر به عمد نماز مغرب و عشاء را تا نصف شب به‌جا نياورده، گناه کرده و نماز او قضاست و اگر بر اثر خواب، فراموشي و مانند آن نماز نگزارده، بايد تا پيش از اذان صبح به‌جا آورد و به احتياط مستحب نيّت ادا يا قضا نکند، هرچند نماز او اداست.
وقت نماز صبح
مسئله 782. در پايان شب، سفيده‌اي در مشرق به صورت عمودي به بالا حرکت مي‌کند که فجر اول و فجر کاذب است، چون به زودي برطرف مي‌شود، سپس در کرانه مشرق، دو نوار کاملاً پهن و از هم ممتاز، يکي در بالا و ديگري پايين قرار دارند که هر لحظه سفيدي نوار پايين، بيشتر و سياهي نوار بالا کمتر مي‌شود که فجر دوم و فجر صادق است، چون در گزارش فرا رسيدن صبح، صادق است. اول وقت نماز صبح، آغاز فجر صادق است و آخر وقت آن، اول طلوع آفتاب. ليالي مُقمره با شب‌هاي ديگر هم تفاوتي ندارند.
احکام وقت نماز
مسئله 783. نمازِ قبل از وقت، باطل است، هرچند مقداري از آن، در وقت واقع شده باشد، بنابراين تا وقت نماز فرا نرسد، نمي‌توان نماز را شروع کرد. آگاهي از دخول وقت يا با يقين خود نمازگزار [است] يا با اطمينان او از هر راهي که حاصل بشود؛ مانند [اطميناني که از] ساعت دقيق [به دست مي‌آيد]؛ يا به شهادت دو مرد عادل [است]، هرچند به آن مطمئن نشود. منجّم ماهر و آشنا به فقه مي‌تواند به طمأنينۀ خود عمل کند، چنان‌که اعتماد به اذان شخصِ وقت‌شناسِ موثّق، جايز است.
مسئله 784. کسي که بر اثر مانع شخصي؛ مانند نابينايي، کار در تونل‌هاي زيرزمين، زنداني بودن، يا مانع عمومي؛ نظير ابري بودن فضا يا کسوف آفتاب، نتواند اول وقت را تشخيص دهد، مي‌تواند به گمان قوي خود که نزد يک طمأنينه است، نماز را شروع کند، هرچند احتياط مستحبْ در تأخير آن تا زمانِ يقين يا اطمينان است.
مسئله 785. اگر کسي بر اثر يقين، طمأنينه، گزارش دو مرد عادل يا گمان قوي براي معذور، شروع به نماز کرد و در بين نماز بفهمد که هنوز وقت داخل نشده، يا بعد از نماز بفهمد که تمام نماز او پيش از وقت انجام شده، نماز او باطل است؛ ولي چنانچه در بين نماز يا پس از آن بفهمد که در بين نماز (قبل از تمام شدن آن، هرچند هنگام سلام باشد) وقت داخل شده، نماز او صحيح است.
مسئله 786. اگر کسي در لزوم رعايت وقت، غفلت داشته باشد و نداند که بايد آن را احراز کند، يا آن را فراموش کرده باشد و با قصد نماز و قربت وارد آن شود و پس از نماز بفهمد که تمامِ آن قبل از وقت واقع شد، نماز او باطل و نيز اگر بفهمد مقداري از نماز او پيش از وقت واقع شد و يا شک کند که در وقت واقع شد يا پيش از آن، نماز او باطل است؛ ولي اگر بعد از نماز بفهمد که تمام نماز او در وقت واقع شد، نماز او صحيح است.
مسئله 787. اگر کسي يقين يا اطمينان داشته باشد که وقت نماز فرا رسيده و مشغول نماز شود و در بين نماز شک کند که وقت داخل شده يا نه، نماز او باطل است؛ ولي اگر در بين نماز يقين يا اطمينان حاصل شود که وقت داخل شده و شک کند آن مقداري از نماز را که خوانده است، در وقت بوده يا پيش از آن، نماز او صحيح است؛ ولي اگر در بين نماز اطمينان حاصل شود که پيش از تمام شدن نماز، وقت داخل مي‌شود، نماز او باطل است.
مسئله 788. اگر وقت نماز به اندازه‌اي تنگ است که با انجام دادن بعضي از ذکرها يا کارهاي مستحب، بعضي از امور واجب پس از وقت واقع مي‌شود، بايد آن امور مستحب را انجام ندهد و اگر تنگي وقت بر اثر تأخيرِ عمدي نبوده و با خواندن بعضي از ذکرهاي مستحب، مانند ذکر قنوت يا اذان، برخي از امور واجب در خارج از وقت واقع مي‌شوند، در صورتي که يک رکعت آن در وقت واقع شود، مي‌تواند آن ذکر يا کار مستحب را انجام دهد و نماز او صحيح است.
مسئله 789. تأخير عمدي نماز، به‌گونه‌اي که فقط يک رکعت آن در وقت انجام گيرد، حرام است و نمي‌تواند نيّت ادا بکند و چنانچه بر اثر ضرورتي مانند سهو و اشتباه، فقط يک رکعت آن در وقت و بقيۀ آن در خارج وقت واقع مي‌شود، نماز او صحيح و اداست و بايد آن را به همين وضع اقامه کند.
مسئله 790. کسي که مسافر نيست و تا مغرب به اندازۀ پنج رکعت نماز وقت دارد، بايد نماز ظهر و عصر، هر دو را با همان ترتيب به‌جا آورد و اگر کمتر فرصت دارد، بايد فقط نماز عصر را به قصد ادا اقامه کند و نماز ظهر را بعداً قضا کند و اگر تا نصف شب، به اندازۀ پنج رکعت نماز وقت دارد، بايد نماز مغرب و عشاء را با همان ترتيب به‌جا آورد و اگر کمتر وقت دارد، بايد فقط عشاء را به قصد ادا اقامه کند و پس از آن، نماز مغرب را تا اول صبح صادق، بدون نيّت ادا و قضا به‌جا آورد و اگر تا آن وقت انجام ندهد، نماز مغرب او قضاست.
مسئله 791. کسي که مسافر است و تا مغرب به اندازۀ خواندن سه رکعت نماز وقت دارد، بايد نماز ظهر و عصر را با همان ترتيب به‌جا آورد و اگر کمتر از سه رکعت فرصت دارد، بايد فقط نماز عصر را به قصد ادا اقامه کند و نماز ظهر را بعداً قضا کند و چنانچه تا نصف شب به اندازه خواندن چهار رکعت نماز وقت دارد، بايد نماز مغرب و عشاء را به همان ترتيب اقامه کند و اگر کمتر از آن وقت دارد، بايد فقط نماز عشاء را به‌جا آورد و پس از آن، نماز مغرب را بدون نيّت ادا و قضا انجام دهد و چنانچه پس از گزاردن نماز عشاء معلوم شود که به مقدار يک رکعت يا بيشتر، وقت به نصف شب مانده است، بايد فوراً نماز مغرب را که اَداست اقامه کند و اگر نماز مغرب را تا اول صبح به‌جا نياورد، نماز مغرب او قضاست.
مسئله 792. مستحب است نماز در اول وقت آن، به جا آورده شود و هر چه به اول وقت نزديک‌تر باشد، اقامۀ نماز در آن، ثواب بيشتر دارد؛ يعني نماز در وقت فضيلت آن، بهترين مصداق نماز واجب است، مگر آنکه مقدار کمي صبر شود تا به جماعت يا چيز ديگري که استحباب شرعي دارد، اقامه شود.
مسئله 793. کسي که عذري دارد و نمي‌تواند در اول وقت، نماز را با همه شرايط صحت آن انجام دهد؛ مثلاً با وضو يا با لباس پاک آن را اقامه کند، در صورت اطمينان به ماندن عذر تا پايان وقت، مي‌تواند با تيمّم يا لباس ناپاک در اول وقت، نماز را به پا دارد و در صورت اطمينان به از بين رفتن عذر، بايد صبر کند تا با وضو و با طهارت لباس، نماز را اقامه نمايد و اگر احتمال دهد که عذر او تا پايان وقت برطرف مي‌شود، به احتياط واجب صبر کند. در تمام امور يادشده، فرقي بين تيمّم و عذر ديگر نيست و چنانچه با احتمال ماندن عذر توانست قصد نماز و نيّت تقرّب نمايد و نماز را با همان عذر - مثلاً با تيمّم - به‌جا آورد و عذر او تا پايان وقت باقي ماند، نماز او صحيح است و اعاده ندارد.
مسئله 794. کسي که مسائل اصلي نماز را مي‌داند و احکام شک و سهو و مانند آن را نمي‌داند و مي‌تواند بدون آن‌ها نماز را به طور صحيح اقامه کند، نماز او در اول وقت، درست است و اگر اطمينان دارد بدون آگاهي از احکام آن‌ها نمي‌تواند نماز را به طور صحيح انجام دهد، بايد صبر کند تا پس از يادگيري آن‌ها نماز را به پا دارد و چنانچه احتمال دهد اموري که احکام آن‌ها را نمي‌داند پيش نمي‌آيد، مي‌تواند به عنوان «رجاء» نماز را اول وقت شروع کند و اگر مطلبي پيش آمد که حکم آن را نمي‌داند، مي‌تواند به يکي از دو طرفِ احتمال عمل کند و پس از به‌جا آوردن نماز، حتماً حکم آن را فرا گيرد و اگر برابر آن حکم، نماز را نگزارده بود، بايد آن را دوباره به‌جا آورد.
مسئله 795. هر گاه واجب فوري در بين باشد؛ مانند نجات کسي که در معرض خطر است و پاک کردن مسجدي که متنجّس شد و اداي دَيْن طلبکاري که مهلت نمي‌دهد و در تمام اين موارد، وقت نماز وسيع است، بايد آن‌ها را قبل از نماز انجام دهد و بعد نماز بگزارد و اگر نماز را بر آن‌ها مقدّم داشت، گناه کرده؛ ولي نماز او صحيح است. چنانچه وقت نماز تنگ باشد، اول، نماز را به پا دارد، سپس آن واجب‌ها را انجام دهد.
نمازهايي که بايد به ترتيب انجام شود
مسئله 796. نماز عصر بايد پس از نماز ظهر و نماز عشاء بعد از نماز مغرب اقامه شود و اگر با آگاهي و اختيار، نماز عصر را پيش از نماز ظهر و نماز عشاء را پيش از نماز مغرب به‌جا آورد، نماز عصر و عشاي او باطل است و بايد آن‌ها را دوباره پس از نماز ظهر و نماز مغرب به‌جا آورد و اگر نماز عصر و عشاء را بعداً نخواند، فقط نماز ظهر و مغرب او صحيح است.
مسئله 797. اگر به نيّت نماز ظهر يا نماز مغرب وارد نماز شده و در بين نماز آگاه شود که قبلاً نماز ظهر يا نماز مغرب را به جا آورده است، نمي‌تواند نيّت را به نماز عصر يا نماز عشاء برگرداند، بلکه بايد نماز را بشکند و دوباره به قصد نماز عصر يا نماز عشاء انجام دهد.
مسئله 798. اگر در بين نماز عصر اطمينان حاصل شود که نماز ظهر را به‌جا نياورده است و نيّت را از نماز عصر به نماز ظهر برگرداند و مقداري از نماز را به نيّت ظهر به جا آورد، آن‌گاه به يادش بيايد که نماز ظهر را خوانده بود، مي‌تواند نيّت را به نماز عصر برگرداند و آن را به پايان برساند و چون معناي صحّت عدول آن است که تمام اجزاي گذشته، اعم از رکن و غير آن‌، به حساب نماز دوم (عدول يافته) شمرده مي‌شود، زيادۀ رکن يا غير آن لازم نمي‌آيد، هرچند احتياط مستحب، اعاده بعد از اتمام نماز است.
مسئله 799. اگر در بين نماز عصر شک کند نماز ظهر را خوانده يا نه، در صورتي که در وقت مشترک باشد، بايد نيّت را به ظهر برگرداند و پس از آن، نماز عصر را به‌جا آورد و اگر در وقت مختصّ عصر باشد، مي‌تواند نماز را به نيّت عصر تمام کند و قضاي ظهر، لازم نيست.
مسئله 800. اگر در بين نماز عشاء شک کند که نماز مغرب را خوانده يا نه، در صورتي که در وقت مشترک بوده و پيش از رکوع رکعت چهارم باشد، بايد نيّت را به مغرب برگرداند و نماز را تمام کند و پس از آن، نماز عشاء را به‌جا آورد و اگر پس از رکوع رکعت چهارم باشد، نماز را تمام کند و بعد از آن، نماز مغرب را اقامه کند و اگر اين شک در وقت مختصّ به نماز عشاء باشد، گزاردن نماز مغرب لازم نيست، چنان‌که برگرداندن نيّت به نماز مغرب هم لازم نيست، هرچند پيش از رکوع رکعت چهارم باشد.
مسئله 801. برگرداندن نيّت از نماز عصر به ظهر و از نماز عشاء به مغرب در نماز قضا؛ مانند نماز اَداست. در نمازهايي که احتياطاً اعاده مي‌شود، اگر هر دو، يعني سابق و لاحق، احتياطي باشد، حکم برگرداندنِ نيّت از لاحق به سابق، همان است که در نمازهاي اَدا و معمولي انجام مي‌شود و اگر يقين دارد که نماز سابق؛ يعني ظهر يا مغرب را به‌جا نياورده و نماز لاحق را به احتياط شروع کرده است و در بين نماز احتياطي بفهمد که نماز سابق را اقامه نکرده، نمي‌تواند نيّت را برگرداند؛ بلکه بايد نماز سابق را از ابتدا با نيّت خاص خود شروع کند.
مسئله 802. برگردان نيّت از نماز سابق به لاحق؛ مانند نماز ظهر به عصر يا مغرب به عشاء، خواه در نماز اَدا و خواه در نماز قضا، جايز نيست، نيز برگرداندن نيّت از نماز قضا به نماز اَدا جايز نيست؛ ولي از اَدا به قضا جايز است.
مسئله 803. برگرداندن نيّت از نماز مستحب به نماز واجب مطلقاً جايز نيست؛ همچنين برگرداندن نيت از نماز واجب به نماز مستحب، جايز نيست، مگر براي ادراک نماز جماعت.
مسئله 804. برگرداندن نيّت نماز واجب به نماز واجب ديگر، در صورتي جايز است که بين آن‌ها ترتيب بوده و محلّ برگرداندن باقي باشد. در برگرداندن نيّت از نماز ادا به نماز قضايي که در عهده دارد، ترتيب لازم نيست؛ ولي محلّ برگرداندن بايد باقي باشد. براي مثال، کسي که در حال خواندن نماز ظهر يا عصر يا مغرب است، در صورتي که وارد رکوع رکعت سوم نشده باشد، مي‌تواند در وسعت وقت، نيّت را به نماز قضاي صبح برگرداند.
نماز مستحب
مسئله 805. نماز واجب را فريضه و نماز مستحب را نافله گويند. نماز نافله زياد است. برخي از آن‌ها به نماز فريضه مرتبط است و برخي ديگر به زمان‌ها و مکان‌هاي خاص يا امور و شرايط ويژه ارتباط دارند. اقامۀ نماز، در هر حال به عنوان بندگي مطلق خدا، ثواب دارد؛ ولي نافله شبانه‌روز، به‌ويژه نافلۀ شب، ثواب بيشتري دارد.
مسئله 806. نافلۀ نماز ظهر، هشت رکعت، نافلۀ نماز عصر هشت رکعت، نافلۀ نماز مغرب چهار رکعت، نافلۀ نماز عشاء دو رکعت (نشسته خوانده شود)، نافلۀ نماز شب يازده رکعت، نافلۀ نماز صبح دو رکعت، نافلۀ روز جمعه بيست رکعت است؛ يعني چهار رکعت بر شانزده رکعت نافلۀ نماز ظهر و عصر افزوده مي‌شود.
مسئله 807. هشت رکعت از يازده رکعت نماز شب به نيّت نافلۀ شب و دو رکعت آن به نيّت نماز شفع و يک رکعت آن به نيّت نماز وتر اقامه مي‌شود.