[احكام ]
مسأله 2530 : طلاق آن است كه مرد همسر خود را از قيد همسري آزاد كند.
مسأله 2531 : مردي كه همسر خود را طلاق مي دهد بايد بالغ و عاقل باشد.
پس طلاق كسي كه بالغ نشده گرچه ده سالش شده؛ يا ديوانه باشد گرچه ديوانه هميشگي نباشد باطل است و بايد طلاق به اختيار شوهر باشد؛ بنا بر اين طلاق از روي اجبار و اكراه باطل است و نيز بايد قصد جدي داشته باشد بنا بر اين اگر صيغه طلاق را به شوخي يا در حال مستي و بيهوشي بگويد صحيح نيست.
مسأله 2532 : طلاق بايد به صيغه عربي صحيح ادا شود و دو مرد عادل آن را بشنوند و اگر خود شوهر بخواهد صيغه طلاق را بخواند و اسم همسر او صغريست بايد بگويد؛ زَوْجَتي صُغْري طالِقٌ، يعني:
همسر من صغري از همسري رهاست و اگر ديگري را وكيل كند كه طلاق دهد وكيل بايد بگويد:
زَوْجَةَ مُوَكلي صُغْري طالِقٌ، يعني:
همسر موكل من صغري رها است.
مسأله 2533 : زن بايد هنگام طلاق از خون حيض و نفاس پاك باشد و نيز بايد شوهرش در آن پاكي با او نزديكي نكرده باشد بلكه بنا بر احتياط واجب نبايد در حيض پيش از اين پاكي هم با او نزديكي كرده باشد.
پس اگر در پاكي يا در حال حيض پيش از آن، نزديكي كرده باشد طلاق دهد كافي نيست بايد دوباره پس از آن كه عادت شود و پاك گردد؛ طلاق دهد. ولي در بعضي موارد طلاق زني كه در حال حيض و نفاس است صحيح است؛ تفضيل اين دو شرط در مسائل آينده گفته مي شود.
مسأله 2534 : طلاق دادن در حال حيض يا نفاس در سه صورت صحيح است:
اول:
شوهرش بعد از ازدواج با او نزديكي نكرده باشد.
دوم:
معلوم باشد آبستن است؛ ولي اگر معلوم نباشد كه آبستن است و شوهر در حال حيض طلاقش بدهد بعد بفهمد آبستن بوده؛ احتياط واجب آن است كه دوباره او را طلاق دهد.
سوم:
مرد به واسطه غايب بودن؛ يا به جهت ديگري مانند حبس بودن از زن خود جدا باشد به طوري كه نتواند بفهمد كه زن از خون حيض يا نفاس پاك است يا نه، بايد تا مدتي كه معمولا زن ها از حيض يا نفاس پاك مي شوند صبر كند و احتياط آن است كه اقلا يك ماه صبر كند بعد او را طلاق دهد.
مسأله 2535 : هرگاه زن را از خون حيض پاك مي دانسته طلاقش داده بعد معلوم شود كه هنگام طلاق در حال حيض بوده؛ طلاق او باطل است و به عكس هرگاه بداند زن در حال حيض است و طلاقش دهد بعد معلوم شود پاك بوده؛ با تحقق قصد انشاء طلاق، طلاق او صحيح است.
مسأله 2536 : هرگاه كسي كه مي داند همسرش در حال حيض يا نفاس است اگر از او جدا شود؛ مثلاً مسافرت كند و بخواهد او را طلاق دهد در صورتي كه بتواند از حالش اطلاع پيدا كند؛ اگر چه از راه عادت حيض زن باشد؛ يا نشانه هاي ديگري باشد كه در شرع معين شده؛ بايد حال او را استعلام كند و اگر نتواند بايد تا مدتي كه معمولا زن ها از حيض يا نفاس پاك مي شوند صبر كند و احتياط آن است كه اقلا تا يك ماه صبر كند.
مسأله 2537 : هرگاه با همسرش كه از خون حيض يا نفاس پاك شده نزديكي كند و بخواهد طلاقش دهد؛ بايد صبر كند تا دوباره حيض ببيند و پاك شود. ولي زني كه نه سالش تمام شده و هنوز حيض نشده؛ يا معلوم است كه باردار است اگر بعد از نزديكي كردن طلاقش دهد اشكال ندارد و همچنين اگر يائسه باشد.
مسأله 2538 : هرگاه با همسر خود كه از خون حيض و نفاس پاك است نزديكي كند و در همان پاكي طلاقش دهد؛ چنانچه بعد معلوم شود كه موقع طلاق آبستن بوده بنا بر احتياط واجب دوباره او را طلاق دهد.
مسأله 2539 : هرگاه با همسرش كه از خون حيض و نفاس پاك بوده نزديكي كند سپس مسافرت نمايد؛ چنانچه بخواهد او را طلاق دهد و راهي براي تحقيق حال زن نداشته باشد بايد به قدري كه زن معمولا بعد از آن پاكي خون مي بيند و دوباره پاك مي شود صبر كند و احتياط واجب آن است كه آن مدت كمتر از يك ماه نباشد.
مسأله 2540 : هرگاه مرد بخواهد زن خود را كه به واسطه اصل خلقت يا مرضي حيض نمي بيند و زن هاي مانند او حيض مي بينند طلاق دهد؛ بايد از وقتي كه با او نزديكي كرده تا سه ماه از نزديكي با او خود داري نمايد و بعد او را طلاق دهد.
مسأله 2541 : طلاق بايد در ازدواج دائمي باشد.
زني كه در ازدواج موقت باشد؛ مثلاً يك ماهه يا يك ساله او را عقد كرده؛ طلاق ندارد و هر زمان مدت قرار داده شده تمام شود؛ يا مرد مدت را ابراء كند؛ يعني به او ببخشد به اين كه بگويد مدت را به تو ابراء كردم و بخشيدم؛ از قيد همسري او رها مي شود پاك بودن از حيض و نفاس و شاهد گرفتن لازم نيست.