- مقدمه 1
- انگیزه سازی 4
- اقناع اندیشه 6
- رفتارسازی 11
- پرورش احساس 12
- انگیزه سازی 15
- اقناع اندیشه 16
- اشاره 16
- 1. پوشیده شدن عیب ها: 17
- 3. مشمول دست گیری خداوند متعال شدن: 18
- 4. قرب به خداوند و مردم و بهشت: 18
- رفتارسازی 21
- مناجات 27
- انگیزه سازی 29
- اقناع اندیشه 30
- رفتارسازی 34
- پرورش احساس 36
- مناجات 41
- انگیزه سازی 43
- اقناع اندیشه 45
- رفتارسازی 50
- پرورش احساس 52
- مناجات 53
- انگیزه سازی 55
- اشاره 59
- اقناع اندیشه 59
- 1. برانگیختن خشم خداوند 60
- 3. مرده متحرک و بی خاصیت شدن 61
- 2. نزول عذاب الهی 61
- 5. دوری عالمان و سفیهان جامعه از رحمت خداوند 62
- پرورش احساس 68
- انگیزه سازی 72
- اقناع اندیشه 74
- رفتارسازی 80
- پرورش احساس 82
- انگیزه سازی 86
- اشاره 88
- اقناع اندیشه 88
- 1. گرفتاری در عذاب دائم 90
- 2. مشمول شفاعت نمی شوند 91
- 4. گرفتاری در عذابی بزرگ و سهمگین 91
- 3. معذرت خواهی آنها در قیامت پذیرفته نمی شود 91
- 6. هدایت نمی شوند 92
- 5. جان دادن سخت 92
- 8. کاهش عمر 93
- رفتارسازی 94
- پرورش احساس 96
- مناجات 102
- انگیزه سازی 104
- اقناع اندیشه 105
- رفتارسازی 114
- پرورش احساس 116
- روضه 118
- انگیزه سازی 122
- اقناع اندیشه 124
- رفتارسازی 130
- پرورش احساس 131
- روضه 134
- انگیزه سازی 137
- اقناع اندیشه 139
- رفتارسازی 146
«می خواهم به کوفه بروم،» (پس از مدتی سر دو راهی رسیدند و مرد ذمی به مقصد دیگری می رفت.) چون راه ذمی جدا شد، حضرت نیز همراه او به آن راه رفت.
مرد ذمّی گفت: «مگر نمی خواستی که به کوفه بروی؟»
فرمود: «چرا!» ذمی گفت: «راه کوفه را رها کردی!»
فرمود: «می دانم!» ذمی گفت: «پس چرا با اینکه می دانی به راه من آمدی؟»
امام فرمود: «این از به کامل کردن خوش رفاقتی است که مرد، رفیقِ راهش را در هنگام جدائی چند گامی بدرقه کند؛ و این گونه پیغمبر ما به ما دستور داده است.»
ذمّی گفت: «این گونه دستور داده؟» حضرت فرمود: «آری!» ذمّی گفت: «پس به طور مسلّم هر که پیرویش کرده به خاطر همین کردارهای بزرگوارانه ی او بوده؛ و من تو را گواه می گیرم که پیرو دین تو و بر کیش شمایم.» و مرد ذمّی با حضرت برگشت و همین که او را شناخت مسلمان شد.(1)
پرورش احساس
نقل شده است در هنگامه ی جنگ صفین، زمانی که حضرت امیرمؤمنان (علیه السلام) آگاه شد حُجْر بن عَدِی و عَمْرو بن حَمِق، آشکارا اهل شام را لعن می کنند، کسی را نزد آن ها فرستاد تا به آن ها بگوید که از این کار دست بردارند. آن ها [با
1- محمد بن یعقوب الکلینی، الکافی (ط - الإسلامیه)، ج 2، ص: 670