- مقدمه 1
- انگیزه سازی 4
- اقناع اندیشه 6
- رفتارسازی 11
- پرورش احساس 12
- انگیزه سازی 15
- اشاره 16
- اقناع اندیشه 16
- 1. پوشیده شدن عیب ها: 17
- 3. مشمول دست گیری خداوند متعال شدن: 18
- 4. قرب به خداوند و مردم و بهشت: 18
- رفتارسازی 21
- مناجات 27
- انگیزه سازی 29
- اقناع اندیشه 30
- رفتارسازی 34
- پرورش احساس 36
- مناجات 41
- انگیزه سازی 43
- اقناع اندیشه 45
- رفتارسازی 50
- پرورش احساس 52
- مناجات 53
- انگیزه سازی 55
- اشاره 59
- اقناع اندیشه 59
- 1. برانگیختن خشم خداوند 60
- 3. مرده متحرک و بی خاصیت شدن 61
- 2. نزول عذاب الهی 61
- 5. دوری عالمان و سفیهان جامعه از رحمت خداوند 62
- پرورش احساس 68
- انگیزه سازی 72
- اقناع اندیشه 74
- رفتارسازی 80
- پرورش احساس 82
- انگیزه سازی 86
- اشاره 88
- اقناع اندیشه 88
- 1. گرفتاری در عذاب دائم 90
- 2. مشمول شفاعت نمی شوند 91
- 4. گرفتاری در عذابی بزرگ و سهمگین 91
- 3. معذرت خواهی آنها در قیامت پذیرفته نمی شود 91
- 6. هدایت نمی شوند 92
- 5. جان دادن سخت 92
- 8. کاهش عمر 93
- رفتارسازی 94
- پرورش احساس 96
- مناجات 102
- انگیزه سازی 104
- اقناع اندیشه 105
- رفتارسازی 114
- پرورش احساس 116
- روضه 118
- انگیزه سازی 122
- اقناع اندیشه 124
- رفتارسازی 130
- پرورش احساس 131
- روضه 134
- انگیزه سازی 137
- اقناع اندیشه 139
- رفتارسازی 146
[مُؤمِنٌ] إِلَّا سَخِیّا.(1)
سخاوت از اخلاق انبیاء است و سخاوت ستون ایمان است و هیچ مؤمنی نیست مگر آنکه سخاوتمند است.
اهمیت سخاوت وقتی بیشتر مشخص می شود که امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) می فرماید:
السَّخَاءُ یُمَحِّصُ الذُّنُوبَ وَ یَجْلِبُ مَحَبَّهَ الْقُلُوبِ.(2)
سخاوت گناهان را پاک می نماید و باعث جلب محبت قلب ها می شود.
آری! سخاوت باعث اصلاح ارتباط با خداوند متعال می گردد؛ چرا که پاک شدن از گناهان، ارتباط با خداوند متعال را بهبود می بخشد و انسان را در زمره رستگاران قرار می دهد.(3)
سخاوت آثار دیگری نیز به همراه دارد.
1. پوشیده شدن عیب ها:
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) می فرماید: غطّوا معایبکم بالسّخاء فإنّه ستر للعیوب.(4)
عیوب خود را با سخاوت بپوشانید پس همانا سخاوت پوشاننده عیب هاست.
1- منسوب به جعفر بن محمد (علیهما السلام) امام ششم، مصباح الشریعه، ص: 82
2- علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم و المواعظ، ص: 23، ح 168
3- النور، آیه 31
4- عبد الواحد بن محمد تمیمی آمدی، غرر الحکم و درر الکلم، ص: 475، ح60