نگرشی بر فهم تاریخی قرآن صفحه 28

یکی از چوب‌ها را برداشت و گفت: من هم بنده خدا عمر هستم. آنگاه چنان بر سر و صورت وی زد تا خون از او جاری شد. صبیغ گفت: ای امیر مؤمنان، بس است! آنچه در سرم بود از خاطر برفت». بنا به روایات دیگری که در این زمینه در کتب تفسیر و تاریخ وجود دارد، عمر تا سه نوبت به تنبیه صبیغ ادامه داد و سپس به او اجازه داد تا به وطن خود یعنی عراق مراجعت کند امّا در همان حال به عامل خود ابوموسی اشعری نوشت که هیچ یک از مسلمانان حق نشست و برخاست با صبیغ را ندارند. (1) 57 ناگفته نماند که از نظر محققان شیعه خودداری و بلکه جلوگیری از تفسیر قرآن، اقدامی شبیه به جلوگیری از نقل حدیث بوده و هدفی جز آن در بر نداشت. زیرا چنان‌که روشن است آیات فراوانی در فضیلت اهل بیت رسول‌خدا صلی الله علیه و آله نازل شده که بحث از آنها آن‌هم با تکیه بر روایات نبوی- از جهت سیاستمداران وقت اقدامی مصلحت آمیز نبود و چه بسا موقعیت آنان را نیز با خطرهایی مواجه می‌ساخت. از این رو چنانکه گفته شد، در این دوره مردم صرفاً به تلاوت قرآن و ختم مکرر آن تشویق شده و از تدبر و شناخت بسیاری از مفاهیم قرآنی به دور افتادند. امّا به طوری که خواهد آمد، پس از مدتی