- مقدّمه 1
- آموزش قرآن در عصر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله 2
- اشاره 2
- نظام امتیازی یا امتیازدهی با قرآن 8
- شیوه تفسیرگویی در عصر رسول خدا صلی الله علیه و آله 10
- اشاره 10
- 3. پاسخ به سؤالات قرآنی صحابه 14
- وارثان علوم نبوی 16
- شؤون اهل بیت علیهم السلام 19
- وصیّت نانوشته 21
- الف- ممنوعیت نقل و نگارش حدیث پیامبر صلی الله علیه و آله 23
- اشاره 23
- پس از رسول خدا صلی الله علیه و آله 23
- ب- رویگردانی و جلوگیری از تفسیر قرآن 26
- تفسیرگویی در عصر صحابه 29
- اشاره 32
- عصر صادقین؛ بازگشت به کتاب و سنت 32
- 1. نقد ملاک رأی و قیاس 33
- 2. انتقاد از فقهاء و مفسران اهل سنت 35
- اشاره 37
- الف- نهی از تندخوانی و ختم سریع قرآن 37
- 3. جهتگیری صحیح نسبت به قرآن 37
- ب- دعوت به ریشهیابی مطالب در قرآن 39
- د- توضیح و تبیین مقاصد قرآنی 41
- د- روشنگری در زمینه تأویل قرآن 43
- حاصل و نتیجه کار صادقین علیهما السلام؛ نگاهی به تفاسیر روایی شیعه 46
فرمود. و با توجّه به آنکه فراگیری قرآن در آن دوره از فهم قرآن و تدبّر در آیات آن جدا نبود، ارزش و معنای حدیث فوق بهتر دانسته میشود.
علاوه بر آن رسول خدا صلی الله علیه و آله با فرمودن: «بهترین شما کسی است که قرآن را یاد گرفته و به دیگران بیاموزد». (1) 15 عملًا همه مسلمانان را در مسیر آموختن قرآن و یا آموزش آن به دیگران قرار داد. آن حضرت تقدّم حافظ و قاری قرآن را بر دیگران خصوصاً در احراز امامت جماعت مورد تصریح قرار داد و به عنوان یک اصل خطاب به مؤمنان فرمود: «یَؤُمُّکم أَقرَؤُکُمْ». (2) 16 یعنی: به هنگام نماز آن کس از شما امام جماعت شود که دانش قرآنی بیشتری دارد. علاوه بر آن در مدیریتها و مسؤولیتهای اجتماعی، آگاهی به قرآن و تسلّط افراد را در این زمینه، ملاک انتخاب آنان به مناصبی چون امارت و فرماندهی قرار داد. در این باره در تفسیر ابن کثیر آمده است:
«روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله گروهی را عازم مأموریتی ساخت. قبل از روانه شدن این عدّه رسول خدا صلی الله علیه و آله از تک تک افراد سؤال کرد که چه میزان از قرآن در خاطر دارند.
در این میان به جوانی برخورد نمود که از کم سن و سالترین آن گروه بود. رسول خدا صلی الله علیه و آله از وی پرسید که چه میزان از
1- . صحیح بخاری 6/ 594، سنن ترمذی 5/ 159، بحارالانوار 89/ 186.
2- . سنن ابوداود 1/ 159 و 160.