ماه در فرات: نگرشی تحلیلی به زندگانی حضرت عباس علیه السلام صفحه 133

خدا هدیه می کند و بدین سان جاودانه می شود. تا زمان باقی است، ابوالفضل زنده خواهد بود. خونش در رگ های حقیقت، جریان زندگی؛ چشمانش در ظلمات شب های ظلم، مهتابی پر فروغ و دستانش در خیامِ همیشه برپای عاشورا، عمود خیمه امام حسین علیه السلام خواهد ماند.

هفتاد مرغ عشق به سرداری او در پهنه آسمان ایثار، پرواز سیمرغِ ثار را دنبال می کنند.

هفتاد لاله در دشت سینه و هفتاد داغ بر جبین دل او، پرچمی می شوند که در دست های امام حسین علیه السلام تا عرش و تا قیامت، گسترش خواهد یافت.

و عاشورا هر روز تکرار می شود. و هر شب می توان عباس بن علی بن ابی طالب را دید که هیأت پدرش را دارد و هیبت او را، رشادت او را، شجاعت اورا، صداقت او را، عدالت او را، علم او را، ایمان او را و اخلاص او را؛ با این همه در برابر برادرش حسین، عبدی را می ماند در برابر مولا؛ سربازی را می ماند در برابر فرمانده؛ مریدی را می ماند در برابر مراد.

آنک حسین را می بیند، از خیمه بیرون آمده است تا به پاسبخش هر شَبه خیام حَرم کربلاییان سری بزند.

او سپه سالار سنگر خویش را به خطاب برادر من می خواند و ابوالفضل سرشار از عطر این همه مهربانی، او را باز هم مولای من می نامد.

فردا چنین نخواهد بود؛ او در کنار علقمه، وقتی سر خون آلود خویش را بر دامن زهرای اطهر می بیند، جسارت خواهد یافت تا آرزوی نهایی عمر خویش را جامه عمل بپوشاند و زاده فاطمه را برادر خطاب کند.(1)