ماه در فرات: نگرشی تحلیلی به زندگانی حضرت عباس علیه السلام صفحه 147

«خدایا! تو را سپاس می گویم. و بر درگاهت خضوع می کنم. حمد و ثنا از آن توست که فرمانروای آسمان و زمینی».

و اینک این صدای آسمانی مولاست که پرده های نازک گوش دلبندش را با چنگ دلنواز اذان و اقامه بر می آشوبد و سپس با موج خنده فرشتگان الهی در می آمیزد. و بدین سان ماه کوچک بنی هاشم، عباس نام می گیرد. و عباس همان که در چهره باطل، عبوس و در برابر حق و صفا و راستی و هرچه از این دست، متبسّم خواهد بود...

شور و هلهله، خانه کوچک علی علیه السلام را فرا گرفته است و خورشید مهربان تر از همیشه برمدینه می تابد. از خانه علی بیرون می زنم. مردم دسته دسته هجوم می آورند وشهر یکسره شور و نور و شادی و لبخند می شود...

... ناگاه به خود باز می گردم. فرات هم چنان صبور ایستاده؛ با گیسوانی طلایی و نخل ها در دو سویش دامن گسترده اند؛ در بی کرانگی دشت.

نسیمی خنک از فراسوی نخل ها می وزد و چین چهره آب را با چین های پیشانی ام برابر می کند. نخل ها گیسوافشان بر هرم دشت، به چشم آسمان زُل زده اند. و سکوت همچنان بر دست سم می کوبد و شیهه می کشد.(1)

انجام سخن

انجام سخن

انقلاب اسلامی ایران، معجزه بزرگ قرن حاضر بود که طلسم ننگین دوهزار و پانصد ساله حکومت اهریمنی را با رهبری روح الله بت شکن در هم شکست و شجره طیبه ای است که از زلال عاشورا سیراب شده و آسمان خون رنگ