ماه در فرات: نگرشی تحلیلی به زندگانی حضرت عباس علیه السلام صفحه 18

مانند پروانه، گرد فرزندان علی علیه السلام می سوخت. هنگامی که به ازدواج علی علیه السلام درآمد، حسنین علیه السلام بیمار بودند. او مانند فرزند خود از آن دو پرستاری می کرد. فرزندان او نیز که فداکاری مادر را دیده بودند، به پیروی از او در این فضای سرشار از عاطفه، رشد می کردند.

عباس علیه السلام در دامان مادری پرورش یافت که از آغازین روز تولّد نوزادش، خود را برای شهادت فرزندش در راه ولایت، آماده ساخته بود و با این اندیشه، نوزاد خود را بزرگ می کرد و منتظر لحظه موعود بود.

روزی علی علیه السلام، عباس علیه السلام را که نوزاد بود، در آغوش کشید و نوازش کرد. سپس اشک او جاری شد ودستان عباس علیه السلام را بوسید و او را در آغوش خود فشرد. ام البنین علیهاالسلام با دیدن این منظره، از او پرسید: «چرا دستان اورا می بوسی؟ مگر عیبی در آن هست که این گونه به آن خیره شده ای؟»

علی علیه السلام فرمود: «اگر قول بدهی که خویشتن دارباشی، خواهم گفت. این دست ها در پی یاری فرزندم حسین علیه السلام در کربلا قطع می شوند.»(1) اشک در چشمان مادر حلقه زد، ولی فرو نچکید؛ زیرا عشق و علاقه او نسبت به این خانواده به گونه ای بود که از خود و فرزندانش در گذشته بود و به جای زاری، عزم خود را جزم کرد تا ثمره زندگی اش را برای آن روز بزرگ آماده سازد. از آن روز بود که در پرورش فرزندش برای این مهم، کمر همت بست.

گفتنی است عباس علیه السلام افزون بر پدر بزرگوار خویش، محضر سه امام دیگر را درک کرد و از فیض حضور در مکتب آنان نیز برخوردار شد.