ماه در فرات: نگرشی تحلیلی به زندگانی حضرت عباس علیه السلام صفحه 36

دریای ادب میان لب های تو بود(1)

5. عبادت

5. عبادت

حقیقت پرستش، فروتنی روح و جسم انسان در برابر پروردگار است و از ایمان او سرچشمه می گیرد. هرچه درجه ایمان و شناخت بیشتر باشد، بندگی عمیق تر می شود.

پرستش گران راستین در دنیا وآخرت به خوبی شناخته می شوند. اینان در آخرت با رویی در خشان و تابناک محشور می شوند و در دنیا نیز آثار بندگی و پرستش در سیمایشان پدیدار است: «سیماهُم فی وُجُوهِهِم مِنْ اَثَرِ السُّجُودِ؛ علامتِ آنان، اثر سجده در چهره هایشان است». (فتح: 29)

عباس علیه السلام نیز پرستش گر راستین آفریدگار خویش بود و نشانه های عبادت در سیمای معصوم او آشکار بود. اثر سجده های طولانی بر پیشانی اش نقش بسته بود تا آن جا که قاتل او می گوید: «وی نیکو چهره و رشید بود که در پیشانی اش اثر سجده می درخشید».(2)

او در آخرین شب زندگانی خویش، به همراه دیگر یاران باوفای امام حسین علیه السلام سرگرم راز و نیاز می شود وبا توسن نیایش به سمت کرانه های روشن بندگی می شتابد. آن شب خیمه ها در روشنی فرو می رود و جاده های سبز قنوت در امتداد دست ها به آسمان کشیده می شود. زمزمه های عا شقانه در نسیم گرم کربلا می پیچد و فضا را دل نشین می سازد تا آن جا که دشمنان در همان شب از نیایش آنان دگرگون می شوند و سی و دو نفر از آنان به خیل