ماه در فرات: نگرشی تحلیلی به زندگانی حضرت عباس علیه السلام صفحه 8

عباس که در عشق دلی یکدله داشت

در دشت بلا پرچم قافله داشت

یک روز پس از برادر آمد به جهان

یعنی ز حسین یک قدم فاصله داشت

نام گذاری

نام گذاری

پس از این که نوزاد پا به عرصه گیتی نهاد، او را در قنداقه ای نهادند و به دست علی علیه السلام دادند. حضرت از مادر او پرسید: «نام او را چه نهاده اید؟» از آن جا که مادر نوزاد، احترام ویژه ای برای جایگاه امامت و رهبری همسر خویش قائل بود و هیچ گاه در روابط خانوادگی و زناشویی، بلندپایگی مقام شوهر خود را فراموش نمی کرد، پاسخ داد: «من در هیچ امری از شما پیشی نگرفته ام هر نامی را که خود می پسندید، برای او برگزینید».

چشم ها منتظر و دل ها بی قرار بود تا ببینند علی علیه السلام، نوزاد خویش را به چه می نامد و به چه انگیزه ای، نام می نهد. علی علیه السلام فرمود: «من این کودک را به نام عمویم، عباس می نامم».

عباس در اصطلاح عرب، صیغه مبالغه و به معنی «تُرُش روی و باصلابت» است و از ماده عبس به معنی «در هم کشیدن بشره و گرفتگی صورت» و به اصطلاح فارسی «اخم کردن» گرفته شده است.(1)

می دانیم که نام گذاری افراد، با توجّه با احوال و اوصاف آن ها صورت