ماه در فرات: نگرشی تحلیلی به زندگانی حضرت عباس علیه السلام صفحه 83

کشته شدن در راه خدا می شود. عظمت شهدای کربلا در این است».(1)

2. اسطوره وفاداری

2. اسطوره وفاداری

پیروزی و سربلندی هر نهضت و حرکتی مرهون وفاداری یارانی است که در آن حضور یافته اند تا نهضت با اتکا به وفای آنان به اهداف شکوه مندانه خود دست یابد. در زیارت نامه حضرت عباس علیه السلام می خوانیم: «اَشْهَدُ لَکَ بِالتَّسْلیمِ وَ التَّصْدِیقِ وَ الْوَفاء و النَصیحَه لِخَلَفِ النَّبی؛ گواهی می دهم که از جانشین پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم [پیشوای خود] پیروی کامل داشتی و نسبت به او راست کردار و وفادار و خیرخواه بودی».

این همان پیمانی بود که حضرت عباس علیه السلام در شب عاشورا تجدید کرد و گفت که هرگز از او جدا نمی شود و تا پای جان به حسین علیه السلام وفادار خواهد ماند. او تا اندازه ای به پیشوای خود وفادار و هم پیمان باقی ماند که شگفتی دشمن را برانگیخت. او قهرمانانه در راه وفاداری به آیین خود، برادران و فرزندان خویش را به میدان جنگ فرستاد و برای این که پای بندی خویش را به این پیمان بیشتر به اثبات رساند، با شهادت آنان خم به ابرو نیاورد و خود نیز جان بر سر این پیمان نهاد. او آن قدر در این راه از خود رشادت نشان داد که دشمنانش لب به تحسین گشودند و از وفاداری اش سخن راندند. حتی وقتی دستانش از بدن جدا شد، پرچم را رها نکرد و بازوان بریده اش آن را در فراز نگه داشته بود تا این که با ضربه عمود آهنین، به همراه پرچم به زمین افتاد.(2)