بخشی از زیباییهای نهج البلاغه صفحه 194

سوگند بخدا ، اگر هفت اقلیم را با هر چه زیر آسمانهای آنها است به من بدهند که خدا را درباره مورچه ای که پوست جوی از آن بربایم نافرمانی کنم ، نخواهم کرد . راستی دنیای شما نزد من پست تر از برگی است که در دهان ملخی قرار گرفته و آن را می جود علی را با نعمت فناپذیر و لذت تمام شدنی چکار ؟ از خواب عقل ، و زشتی لغزش ها بخدا پناه میبریم و از او کمک می خواهیم .

بادهای تند آن را نمی جنباند

سخنی از علی « ع » که در حکم خطبه است :

من مانند کوه بودم که بادهای شکننده و تند آن را نمی جنباند و از جا نمی کند : هیچکس از من عیب و نقصی نگرفته است . ذلیل نزد من عزیز است تا آنگاه که حق او را بستانم و نیرومند نزد من ناتوان است تا وقتی که حق را

از او بگیرم

پرخوری ستمگر و گرسنگی ستمدیده

به قسمتی از خطبه معروف شقشقیه توجه کنید :