بخشی از زیباییهای نهج البلاغه صفحه 239

نادانی که در نادانیها اشتباه فراوان دارد ، مانند بادی که گیاه خشکیده را پراکنده می کند ، روایات را به باد می دهد . چیزی را که انکار کرده گمان علم به آن نمی برد و باور نمی کند که غیر از رأی او عقیده دیگری وجود داشته باشد . اگر امری بر او تاریک باشد از آنجا که خود را نادان می داند آن را می پوشاند . بر اثر قضاوت های ستمگرانه او خونها نعره می کشند و میراثها فریاد می کنند [ 1 ] .

بخدا شکایت می کنم از گروهی که در سایه جهالت زندگی می کنند و بر گمراهی میمیرند ، در میان آنان متاعی بی ارزش تر از کتاب خدا آنگاه که به درستی خوانده شود وجود ندارد ، و کالائی رایج تر و گرانبهاتر از آن ، هنگامی که تحریف شود نیست . نزد آنان چیزی زشت تر از معروف و نیکوتر از منکر نمی باشد .

به رأی خود قضاوت میکند

به سخن دیگری از امام « ع » در همین زمینه توجه کنید :

مسئله ای درباره حکمی از احکام دین به یکی از

آنان عرضه می شود ، او نمی دهد . امام « ع » در تشبیه قاضی نادان چنانکه ابن ابی الحدید می گوید رساترین بیان را ابراز داشته است .

[ 1 ] نعره خونها و فریاد میراثها ، برای شدت ظلم و ستم مثال آورده شده است .