امام علی (ع) از زبان یاران صفحه 1

امام علی از زبان یاران[1]

.یاران امام (ع) بسیارند و ما در اینجا به خواست خدا نام چند تن از مردان و زنان آنها را که پس از وفات آن حضرت بر معاویه وارد شدند و سخنانی میانشان رد و بدل شده است می آوریم؛ زیرا داستان آنها مشتمل بر جلالت و موقعیت آن حضرت در نظر آنان و نیز بازگو کننده ی بخشی از سیره و عدالت آن حضرت و وفاداری آنان به امام (ع) خویش است.

علاّمه شیخ جعفر نقدی- رحمه الله- گوید: چون مردم به گرد معاویه جمع شدند وی نامه ای به زیدبن سمیّه که عامل او در کوفه بود بدین مضمون نوشت: سران یاران علی بن ابی طالب (ع) را نزد من فرست و من آنها را امان دادم، و باید ده نفر باشند: پنج نفر از کوفیان و پنج نفر از بصریان.

چون نامه به دست زیاد رسید سراغ حُجربن عدی، عَدیّ بن حاتم طایی، عَمْروبن حَمِق خُزاعی، هانی بن عروه ی مرادی و عامربن واثله ی کِنانی مُکنَّی به ابوطُفیل فرستاد و آنان را فراخواند و گفت: آماده ی حرکت به سوی امیرمؤمنان (معاویه) شوید که او شما را امان داده و مشتاق دیدار شماست.

و به جانشین خود در بصره نوشت: احنف بن قیس، صعصعه بن صوحان، جاریه بن

قُدامه ی سعدی، خالد بن معمّر سدوسی و شریک بن اَعْوَر را نزد من فرست. چون نزد ابن زیاد رفتند همه را دسته جمعی نزد معاویه فرستاد. هنگامی که بر معاویه وارد شدند یک شبانه روز آنان را به خود راه نداد و در پی سران شام فرستاد

و چون آمدند و هر کدام در جای خود قرار گرفتند. معاویه به دربان گفت: حُجر بن عدی را داخل ساز.