امام علی (ع) از زبان یاران صفحه 10

*****

اشعه الانوار فی فضل الحیدر الکرّار، ص 326 و سفینه البحار، ج 2، ص 657، ماده ی وصف.

بکاره هلالیه

عمر رضا کحّاله گوید: وی از زنان عرب موصوف به شجاعت و دلاوری و فصاحت و شعر و نثر و خطابه بود، او در جنگ صفّین از یاران علی (ع) به شمار می رفت و در آنجا سخنرانیهای پرشور حماسی می کرد و مردان جنگی را تشویق می نمود که بدون ترس و بیم در دریای خروشان جنگ فرو روند. هنگام پیری و فرسودگی به همراه دو خادم خود که بر آنها تکیه نموده بود عصا به دست بر معاویه وارد شد و بر وی به عنوان خلیفه سلام کرد. معاویه به نیکی او را پاسخ داد و اجازه ی نشستن داد؛ مروان بن حکم و عمروبن عاص هم نزد او بودند. مروان لب به سخن گشود و گفت: ای امیرمؤمنان! آیا او را می شناسید؟ گفت: او کیست؟ مروان گفت: همان زنی است که در جنگ صفّین دشمن را بر علیه ما یاری می داد، و اوست که در شعر خود می گفت:

یازید دونک فاستشر من دارنا

سیفاً حساماً فی التراب دفینا

کان مذخوراً لکلّ عظیمه

فالیوم أبرزه الزمان مصونا

«ای زید! برخیز و برو از خانه ی ما شمشیری را که زیر خاک پنهان کرده ایم بیرون آر و بیاور».

«آن شمشیر برای هر امر بزرگی ذخیره شده و امروزه زمانه آن را صحیح و سالم آشکار ساخته است».