تجوید فرقان صفحه 191

هست و اثری که در پی دارد خاشع کردن دلهای سخت است، و همان خواسته امام صادق علیه السلام است که فرمود:

«ِانَّ الْقُرْانَ نَزَلَ بِالْحُزْنِ فَاقْرَؤُهُ بَالْحُزنِ؛(1) یعنی قرآن برای نالیدن و اندوه نازل شده پس آن را با صوت و لحن حزین تلاوت کنید».

- مرحوم آیت اللّه شیخ عبدالحسین فاضل گرّوسی (م 1324 ه ق) صاحب کتاب «تجوید استدلالی»، فراگیری و رعایت ترتیل و تجوید را برای نماز واجب دانسته و در این مورد استدلال قابل تأمّل و توجهی ارائه نموده اند که شایسته ذکر است.

استدلال قابل توجّه و تأمّل

مرحوم شیخ عبدالحسین فاضل گرّوسی با استناد به حدیث شریف «اَلصَّلوهُ عَمُودُ الدّینِ إِن قُبِلَت قُبِلَ ما سِواها وَ إِن رُدَّت رُدَّ ما سِواها»(2) می فرماید: امر واجب، بعد از دانستن و شناختن اصول دین که اُسّ اساس شریعت است، علم ترتیل قرآن است و این علم از باب مقدمه واجب، واجب است به جهت آن که معصوم علیه السلام فرمود:

اگر نماز، قبول درگاه احدیّت گردید، سایر اعمال خیریّه از او مقبول است و اگر خدای ناکرده نماز مردود شد، بقیّه اعمال حسنه از آن شخص مردود است.

و در مقام دیگر فرمود:

«لا صَلوهَ إلّا بِفاتِحهِ الْکِتابِ؛(3) یعنی نمازی نیست مگر با خواندن سوره فاتحه، که لاء نافیه از برای استغراق نفی جنس است و نفی ماهیّت صلوه بدون حمد را می نماید، و قرائت حمد بر وجه صحّت منوط است بر این که حروف را از مخارج ادا کند و هر

1- 1. اصول کافی (شرح و ترجمه محمد باقر کمره ای)؛ ج 4، ص 427.
2- 2. نظیر این حدیث در وسائل الشیعه (10 جلدی) ج 2، ص 21 آمده است؛ و نیز ر.ک : «احکام شرعی»، آیت اللّه معرفت، ص 39؛ به نقل از بحار 79/218؛ و مستدرک الوسائل 3/25.
3- 3. عوالی اللئالی، ج 1، ص 196؛ و نیز مندرج در تفسیر تسنیم، 1/259، 262، 264، 267.