تجوید فرقان صفحه 338

مخرج سوّم: وَسَطُ الحلق

اشاره

محل خروج و اداء دو حرف «ع» و «ح» است.

حرف «ع» در فارسی معمولاً به صورت «همزه» یا «الف» ادا می شود؛ لکن باید توجّه داشت که در عربی (زبان قرآن) این حرف با صدای فشرده و گرفتگی خاصّی بدون افراط و تفریط(1) از وسط حلق ادا شود؛ به عبارتی صوت مرتعش با نرمی آمیخته با غلظت خاصّی، به دیوارهای حلق مالیده و ادا می شود.

حرف «ح» را فارسی زبانان غالبا شبیه «ها» به طور طبیعی و عادی و بدون غلظت تلفظ می کنند، امّا تلفظ صحیح عربی آن، همان هوای فشرده و غلیظ بازدم (خارج از افراط و تفریط) است که به دیواره های وسط حلق مالیده و ادا می شود.(2)

نکته: فشردگی هوای دیواره های وسط حلق (هوای بازدم) اگر همراه با ارتعاش تارهای صوتی باشد حرف «ع»، و اگر بدون ارتعاش تارهای صوتی باشد، حرف «ح» ایجاد می شود.