ولایت نامه صفحه 110

شگفت ترین چیز در این انسان، قلب اوست که عناصری از حکمت و اضدادی از مخالف آن حکمت ها را داراست؛ پس اگر امید برایش رخ دهد، طمع او را ذلیل می کند و اگر طمع او را تحریک کند، حرص او را نابود می سازد.

اگر نا امیدی بر او تسلّط یابد، اندوه او را می کشد و اگر غضب بر او پدید آید، خشم به او سخت گیرد. اگر خرسندی او را یاری کند، احتیاط را فراموش می کند و اگر ترس او را غافل گیر کند، پرهیز او را مشغول می سازد. اگر کار بر او گشایشی یابد، بی توجّهی او را می رباید و اگر مصیبتی به او رسد، بی تابی او را رسوا می سازد. اگر مالی به دست آورد، بی نیازی او را به سرکشی وا می دارد و اگر فقر او را گزد، اندوه او را مشغول می کند. اگر گرسنگی او را لاغر کند، ضعف او را عاجز می نماید و اگر سیری به او زیاده کند، شکم پری با او کاری کند که تنفس بر او دشوار شود. هر کوتاهی، به آن زیان می رساند و هر زیاده روی، تباه کننده آن است.

اهل بیت علیهم السلام

و فرمود علیه السلام:

نَحْنُ النمرقَهُ الوُسْطی بِها یَلْحَقُ التَّالی وَإلیها یَرجِعُ الغالی؛(1)

ما متّکا [/ محل اتکا] ی میانه ای هستیم که عقب مانده به آن ملحق می شود و مبالغه کننده، به سوی او باز می گردد.