ولایت نامه صفحه 124

ندای فرشته

إنّ لِلّهِ مَلَکاً یُنادی فی کُلِّ یَوْمٍ: لِدُوا لِلمَوْتِ وَاجمَعُوا لِلْفَناء

وَابْنُوا لِلخَراب؛(1)

خداوند فرشته ای دارد که هر روز ندا می دهد: برای مُردن بزایید و برای نابود شدن جمع کنید و برای خراب شدن بسازید.

خانه گذار

الدُّنیا دارُ مَمَرٍّ إلی دارِ مَقَرٍّ، وَالنَّاسُ فیها رَجُلانِ: رَجلٌ باعَ نَفسَهُ فَأوبَقَها

وَرجُلٌ إبتاعَ نفسَهُ فَأعْتَقَها؛(2)

دنیا، سرای گذر به سوی خانه اقامت است و مردم در آن دو گونه اند: مردی که [جان] خود را [با پیروی خواهش ها] فروخته؛ در نتیجه، آن را هلاک کرده است و فردی که جانش را [با فرمان برداری از فرامین الهی] خریداری کرده؛ پس آن را آزاد نموده است.

دوستی حقیقی

لایَکُونُ الصَّدیقُ صَدیقاً حَتَّی یَحفَظَ أخاهُ فی ثَلاثٍ: فی نِکْبَتهِ

وَغَیْبَتهِ وَوَفاتِهِ؛(3)

دوست، دوست نمی باشد؛ مگر این که از برادرش در سه مورد محافظت نماید:

در مصیبتش، در نبودنش، و در مرگش.

1- 1. نهج البلاغه، فیض الاسلام، 1150 ، ح 127.
2- 2. همان، 1150 ، ح 128.
3- 3. همان، ح 129.