ولایت نامه صفحه 147

میل دل

إنَّ لِلقُلُوبِ شَهوَهً وإقبالًا وَإدباراً، فَأتُوها مِنْ قِبَلِ شَهوَتِها وَإقبالِها فَإنَّ القَلْبَ إذا اکرِهَ عَمِی؛(1)

همانا دل ها میل و روی آوردن و [نیز] روی گرداندنی دارند؛ پس، از جانب میل و رو آوردنشان نزد آن ها روید؛ چرا که دل، وقتی به زور [به کاری] وادار شد، نابینا می شود.

هوشیاری

اشاره

النّاسُ نِیامٌ، فَإذا ماتُوا إنْتَبَهُوا؛(2)

مردم به خواب رفتگانند. وقتی بمیرند، هوشیار می شوند.

هنگامه خشم

و گویند: علی علیه السلام می فرمود:

مَتی اشْفی غَیْظی إذا غَضِبْتُ؟ أحینَ أعْجزُ عَن الإنتِقامِ فَیُقالُ لی: لَوْ صَبَرتَ.

أمْ حینَ أقْدِرُ عَلَیْهِ فیُقالُ لی لَوْ عفَوتَ؟(3)؛

کِی خشم خود را وقت غضب، فرونشانم؟ آیا آن هنگام که از گرفتن انتقام ناتوانم که به من گفته شود: ای کاش صبر می کردی یا آن هنگام که بر آن توانایی دارم و به من گفته شود، کاش گذشت می کردی.

کاش می آمرزیدی [نیز] روایت شده است.

1- 1. نهج البلاغه، فیض الاسلام، 1175 ، ح 184 ..
2- 2. دستور معالم الحکم، 97( به نقل از پی نوشت مصحح ) ..
3- 3. نهج البلاغه، فیض الاسلام، 1175 ، ح 185 ..