مناقب مرتضوی: در مناقب شاه اولیا، امیرالمومنین علی مرتضی علیه السلام صفحه 3

می باشد که خوارق و کراماتی هم بدو منسوب است.» «3»

یکی از کرامات وی در همین کتاب شریف مناقب مرتضوی آمده (باب سوم، صص 200- 229).

«منشی خوشنویس و شاعر ماهر بود، اشعار نغز و طرفه می گفت. در اشعار فارسی «کشفی» و در هندی «سبحانی» تخلص می کرد و در دربار شاه جهان به درجه امارت رسید. در 1060 یا 1061 ه. ق. درگذشت.» «4»

درباره اصل و نسب خویش- بسیار چکیده و سربسته- در مناقب مرتضوی چنین می گوید:

«و متوجه جمال ازلی، شاه نعمت اللّه ولی که به هفت واسطه از جانب والد و به شش واسطه از طرف والده- غفر اللّه ذنوبهما- جدّ مؤلف می شود.»- (ص 330 مناقب مرتضوی).

بجز دیوان اشعار که در قوالب گوناگون به رشته نظم کشیده و نیز ترجیع بندی به نام راز،

دو اثر پرمایه و سترگ هم به یادگار گذارده که یکی همین کتاب مرکوز و مذکور است و دیگری کتابی به نام اعجاز مصطفوی که در سرگذشت پیامبر اکرم (ص)، خلفای راشدین و ائمه اطهار (ع)- به نظم و نثر- نگاشته است.

مذهب و طریقت نویسنده

درباره مذهب وی بدون شک می توان اذعان داشت، در فقه و کلام و به عبارتی احکام قالبی پیرو اهل سنت است ولی اهل تولّاست و نه تبرّا. در احکام قلبی (- طریقت) شیعه ای است تمام عیار که به تک تک چهارده معصوم (ع) قلبا و خالصا ارادت دارد و به پیروی از آنان نازش می کند. در سخنی رساتر می توان گفت پیرو مذهب عشق و ولایت است و آن دو، دست نمی دهد مگر به پیروی و جان نثاری اهل بیت (ع) که امامان و سرسلسله های معرفت بوده اند.

وی پیرپرست است و جز به جمال بشکوه او نمی اندیشد و در این راه از ملامت و تهدید هیچ طاعنی هراس به دل راه نمی دهد و به قول حضرت مولانا- عظم اللّه ذکره-:

چون گرفتی پیر، هان تسلیم شوهمچو موسی زیر حکم خضر رَوْ

صبر کن بر کار خضر ای بی نفاق تا نگوید خضر رَوْ، هذا فراق

گرچه کشتی بشکند، تو دم مزن گرچه طفلی را کشد، تو مو مکن

______________________________
(3)- نک: ریحانه الادب؛ مدرس، میرزا محمد علی، ج 5- 6، ص 62، چاپ سوم، کتابفروشی خیام، س 1369.
(4)- نک: خزینه الاصفیاء؛ ج 2، ص 350.