یک حرف از هزاران صفحه 195

(و من النّاس منْ یتّخذ منْ دُون اللّه أنْدادآ یُحبُّونهُمْ کحُبّ اللّه و الّذین آمنُوا أشدُّ حُبّآ للّه)(1) .

«بعضی از مردم، معبودهایی غیر از خداوند برای خود انتخاب می کنند و آنها را همچون خدا دوست می دارند، امّا آنها که ایمان دارند، عشقشان به خدا (از مشرکان نسبت به معبودشان) شدیدتر است.»

کیمیای محبّت

محبّت عبارت است از احساس میل نسبت به چیزی که برای انسان لذّت بخش است. محبّت، طُرفه اکسیری است که مس وجود عاشق را به طلای ناب تبدیل می کند.

محبّت نوری است که انسان را از ظلمت های دنیا می رهاند و به حقیقت نور که اللّهُ نُورُ السّموات و الاْرْض می رساند.

محبّت، باران رحمتی است که بر وجود عاشق می بارد و به واسطه رحمهُ اللّه الّتی وسعت کُلّ شیء به او وسعت می بخشد.

محبّت چون آب زلال و گوارایی است که سینه تفدیده عاشق را صفا می دهد و به حیات جاودانه و جعلْنا من الْماء کُلّ شیْءٍ حیّ می رساند.