یک حرف از هزاران صفحه 74

7-آیه «مباهله»

اشاره

(فمنْ حآجّک فیه منْ بعْد ما جاءک من الْعلْم فقُلْ تعالوْا ندْعُ أبْناءنا و أبْناءکُمْ و نساءنا و نساءکُمْ و أنْفُسنا و أنْفُسکُمْ ثُمّ نبْتهلْ فنجْعلْ لعْنه اللّه علی الْکاذبین)(1) .

«هرگاه بعد از علم و دانشی که ]درباره مسیح[ به تو رسیده، ]باز[ کسانی با تو به محاجّه و ستیز برخیزند، به آنها بگو: بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را، ما زنان خویش را دعوت نماییم شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود دعوت می کنیم، شما هم از نفوس خود، آن گاه مباهله می کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار می دهیم.»

معنای «مباهله» در لغت

واژه «مباهله» مشتق از مادّه «بهل» است. جمله «بهلهُ الله» به معنای «لعنهُ الله» آمده است و مباهله به معنای لعنت کردن بر یکدیگر است. برخی در توضیح این واژه آورده اند که مباهله، تضرّع و ابتهال و لابه است. ابتهال، گاه برای دفع بلاست و زمانی برای نزول بلا.(2)

تفسیر آیه «مباهله» در مدارک معتبر شیعه و سنّی

آیه مباهله از آیاتی است که به فضایل اهل بیت علیهم السلام اشاره دارد. مفسّران اجماع دارند که این آیه در مورد مباهله پیامبر اسلام به همراه امیرالمؤمنین و فاطمه زهرا وامام حسن وامام حسین علیهم السلام با مسیحیان نجران نازل شده است.

علّامه سیّد هاشم بحرانی در غایه المرام در مورد این که آیه مباهله در مورد پنج تن آل عبا : می باشد، نوزده حدیث از طریق اهل تسنّن و پانزده حدیث از طریق شیعه نقل کرده است.