رویکرد تطبیقی به پایان تاریخ از نگاه قرآن و نظریه های معاصر صفحه 73

سنگینی داد که آنان را «امام» قرار داد. آنان در حالی که خود پیرو بودند، اکنون پیروی می شدند. آنان را وارث سرزمین هایی قرار داد که در اختیار دیگران بود. و در حالی که مکانی برای استقرار و ثبات نداشتند آنان را استقرار بخشید. (1)

تفسیر آیه

این آیه در میانۀ گفت وگو از موسی علیه السلام و فرعون قرار گرفته است. آیۀ قبل از برتری جویی فرعون و از اختلاف افکنی های وی سخن گفته است. و از این که گروهی از بنی اسرائیل را به استضعاف کشانده و به ناتوانی دچارشان کرد؛ پسران شان را کشته و زنان شان را به خواری نگه داشت. در برابر این رفتار ناپسند فرعون، خداوند از ارادۀ خویش خبر می دهد؛ از این که سرانجام بر آنان که در زمین به ناحق به ناتوانی دچارشان کرده اند منت می گذارد و آنان را رهبران و وارثان قرار می دهد. هرچند این آیه در میانۀ سخن از قوم موسی علیه السلام است، ولی آشنایان با اسلوب بیان قرآن می دانند که بیان کلی قرآن در چنین مواردی به مورد اختصاص نداشته و از اراده ای کلی خبر می دهد؛ ارادۀ این که بر مستضعفان منت گذارده و آنان را رهبر و وارث قرار دهد. مفسران از به کارگیری فعل مضارع در آیۀ مورد نظر مانند «نرید»، «نمنّ»، «نجعلهم»، «نمکنّ» سنّت همیشگی را از آیه برداشت کرده و از محدود ساختن آن به مورد خاص چون داستان بنی اسرائیل خودداری کرده اند. (2) براین اساس سنّت الهی فراتر از زمان بوده و گذشته، حال و آینده