سوژه سخنرانی فاطمیه صفحه 183

1- بحار الانوار، علامه مجلسی، ج 21، ص 279.

2- الامامه والسیاسه، ابن قتیبه، همان، ج 1، ص 20؛ الغدیر، علامه امینی، ج 7، ص 230، اعیان الشیعه، سیدمحسن امین عاملی، ص 318.

این اظهار تنفر برای دستگاه غاصب خلافت، بسیار سنگین تمام شد؛ از این رو ابوبکر و عمر در روزهای واپسین حیات دختر پیامبر(ص)، برای جلب افکار عمومی و کاستن از این نفرت، به فکر عیادت و دلجویی از حضرت زهرا(س) افتادند و زبان به عذرخواهی گشودند، و می خواستند بفهمانند که حضرت زهرا(س) خصومت شخصی دارند؛ ولی اظهار تنفر آن حضرت به خاطر انحراف امّت و بیچاره شدن مسلمین؛ بلکه بشریت بود؛ از این رو قاطعانه فرمود: «وَ اللَّهِ لَا أُکَلِّمُکُمَا مِنْ رَأْسِی کَلِمَهً حَتَّی أَلْقَی رَبِّی فَأَشْکُوَکُمَا إِلَیهِ بِمَا صَنَعْتُمَا بِهِ وَ بِی وَ ارْتَکَبْتُمَا مِنِّی؛ )(1)( [1] سوگند به خدا! بعد از این با شما دو نفر سخن نمی گویم تا به ملاقات خدا بشتابم و شکایت شما را به خدا می برم به خاطر آنچه نسبت به خدا `و دین او` و نسبت به من روا داشتید `و انحرافها و اهانتهایی که انجام دادید`.»

بعد از هجوم دستگاه حاکمه به خانه علی(ع) و شکستن حریم و مجروح ساختن فاطمه(س)، حضرت(س) فرمود: «وَ اللَّهِ لَا أُکَلِّمُ عُمَرَ حَتَّی أَلْقَی اللَّه؛ )(2)( [1] سوگند به خدا! تا زنده ام با «عمر» سخن نخواهم گفت تا خداوند را ملاقات کنم.»