سوژه سخنرانی فاطمیه صفحه 406

1- غررالحکم، ص 436.

رسول گرامی اسلام با توجه به این نکته فرمود: «قول الرجل للمراه انی احبک لا یذهب من قلبها ابدا؛ )(1)( [1] مردی که به زنش بگوید: من ترا دوست دارم، `اثر این سخن` هرگز از دل زن بیرون نمی رود.» اساسا مرد و زن مسلمان باید زبان خویش را به سخن نیک عادت دهند، زیرا انسان فطرتا از عبارت های جذاب و مهرافزا استقبال می کند و نسبت به انسان های نیکو سخن، در دل خویش احساس محبت می نماید.

امام علی علیه السلام در گفتار نغز و حکیمانه خویش فرمود: «عود لسانک لین الکلام و بذل السلام یکثر محبوک و یقل مبغضوک؛ )(2)( [1] زبانت را به سخنان ملایم و لطیف و سلام کردن به دیگران عادت بده تا دوستانت زیاد و دشمنانت کم شوند.»

البته سخن گفتن محبت آمیز به ویژه در میان زن و شوهر باید با ادب خاصی همراه باشد. چرا که به زبان آوردن کلمات مهرانگیز و عاطفه آمیز که محترمانه در محیط خانواده ادا می شود با عبارات سبک و شخصیت شکن کاملا متفاوت است، به ویژه در میان فرزندان و بیگانگان شدیدا مذموم بوده و تاثیر منفی در دیگران خواهد داشت. از سوی دیگر از گفتار زشت در روایات نهی شده است. بعضی از کلمات مستهجن و نامناسب به ویژه آن که زمان و مکان هم در آن رعایت نشده باشد، در دیگران ایجاد خشم و تنفر می کند. مولای متقیان در سخن دیگری به این گفتارهای زشت و مستهجن اشاره کرده و می فرمایند: «ایاک و مستهجن الکلام فانه یوغر القلب )(3)( [1] ؛ از گفتن سخنان مستهجن و ناپسند بپرهیز که دل را پر از خشم و کینه می کند.»