اشک مهتاب: شرح خطبه حضرت زهرا سلام الله علیها در مسجد صفحه 65

فصل هفتم: فریاد اعتراض

22 ثُمَّ رَمَتْ بِطَرْفِهَا نَحْوَ الْأَنْصَارِ فَقَالَتْ: یَا مَعْشَرَ النَّقِیبَهِ وَ أَعْضَادَ الْمِلَّهِ وَ حَضَنَهَ الْإِسْلَامِ مَا هَذِهِ الْغَمِیزَهُ فِی حَقِّی وَ السِّنَهُ عَنْ ظُلَامَتِی؟ أَ مَا کَانَ رَسُولُ اللَّهِ(صلی الله علیه وآله)أَبِی یَقُولُ الْمَرْءُ یُحْفَظُ فِی وُلْدِهِ سَرْعَانَ مَا أَحْدَثْتُمْ وَ عَجْلَانَ ذَا إِهَالَه وَ لَکُمْ طَاقَهٌ بِمَا أُحَاوِلُ وَ قُوَّهٌ عَلَی مَا أَطْلُبُ وَ أُزَاوِلُ.(1)

تو می دانی که انصار در یک طرف مسجد نشسته اند، به آن طرف رو می کنی و با آنان چنین سخن می گویی: «ای جوانمردان! ای سربازان توانمند ملّت و ای یاران اسلام! چرا حقّ مرا از ابوبکر نمی گیرید؟ چرا در یاری من، سهل انگاری می کنید؟ چرا از ظلمی که به من شده است غافل هستید؟ آیا فراموش کرده اید سخن پدرم را که فرمود «اگر می خواهید حرمت کسی را نگاه دارید حرمت فرزندانش را نگاه دارید»، چقدر زود شما عوض شدید! چقدر زود عهد و پیمان خود را فراموش کردید و سست شدید! من می دانم که شما توانایی دارید که حقّ مرا باز ستانید».

* * *