جنة العاصمة صفحه 359

آنکه مرگ جابجا شدنی نیست 2- و من هر چند که شب را صبح می‌کنم در حالتی که یقین به مردن دارم در دنیا غیر از مردن آرزوی طولانی‌ای دارم 3- و حال آنکه در روزگار هر صبح و شامی که می‌شود رنگهای گوناگونی است که نفسها در میانه آنها می‌رود 4- و منزل حق ثابتی در پیش است که بالا برنده‌ای به سوی آن جز مرگ نیست یعنی تا انسان نمیرد به آن منزل نمی‌رسد 5- و من در روزهای ارجمندی به یاد آن نبودم و حال آنکه هر عزیزی در آن منزل ذلیل نخواهد شد 6- می‌دانم که بهانه‌های دنیا بر من بی‌اندازه است و صاحب آن بهانه‌ها تا وقت مردن بهانه‌گیر است 7- و من مشتاقم به سوی آن کسی که او را دوست می‌دارم پس آیا به سوی آن کسی که او را دوست دارم راهی هست 8- و من اگرچه از آتش فراق دوست هرچند دور باشم در آزارم او پیش از من مرده به سبب مفارقت او به مانند پیه گداخته هستم 9- این مثلی است که گوینده در میان مَثَلها گفته است در روز فراق و جدائی من بسیار این مثل را هنگام رحلت و کوچ کردن می‌زنم و می‌گویم 10- برای هر اجتماعی میان دو دوست جدائی و فراقی هست و کم است که میان دو دوست جدائی نیفتد 11- و بدرستی که گُم کردن من پس از احمد رسول خدا صلی الله علیه و آله، فاطمه علیهاالسلام را دلیل است بر اینکه با هم بودن دو دوست دوام ندارد 12- پس چگونه زندگی گوارا باشد بعد از اینکه دوست، دوست خود را گُم کند به جان تو قسم است که برای عیش و کامرانی هیچ راهی نیست 13- زود باشد از یاد من کردن اعراض کرده شود و عهد دوستی با من فراموش گردد و پس از من برای دوست من همتائی پیدا شود 14- و حال آنکه دوست من از من ملول نیست و کسی نیست که چون من پنهان شدم بدلی غیر از من پیدا شود که دوست مرا خشنود کند 15- ولکن دوست من کسی است که وصال او همیشگی است و سرّ مرا در دل خود نگاه می‌دارد و قلباً مرا دوست می‌دارد 16- و چون مدتی از روز عیش و شادی من بگذرد گریه گریه‌کنندگان کم می‌شود 17- جوانمرد می‌خواهد که دوست او نمیرد و حال آنکه به سوی آنچه که میل به آن دارد راهی نیست 18- مصیبت و اندوه در مال و گم شدن آن امر بزرگی نیست ولکن مصیبت جدا شدن از دوستان گرامی بسیار بزرگست 19- برای آن جدائی از دوست پهلو به بستر نمی‌گذارم در حالتی که دل من از حرارت آتش فراق در جوش و خروش است

مرثیه اثر طبع نارسای مؤلف

فلک با آل پیغمبر عجب جور و جفا کردی

ز بعد رحلتش دیدی که با زهرا چها کردی

در و دیوار می‌نالد هنوز از ناله زهرا

نه شرمی از خدا و نی حیا از مصطفی کردی

شکستی پهلوی یکتا دُرِ دریای عصمت را

عجب آشوبی از این ماتم عظمی بپا کردی

جنینش سقط کردی شد ز سیلی صورتش نیلی

به زیر خاک پنهان قامت خیرالنسا کردی

سر و پای برهنه شیر یزدان را کشانیدی

برون از خانه خون اندر دل آل عبا کردی