رنج‌های زهرا علیهاالسلام صفحه 281

عالم، خویشتن را در مقابل مصیبتی تلخ‌تر و سخت‌تر می‌بیند و آن اینکه: کسانی که خود را از پیروان دین می‌دانند و به نبوت پدرش اعتراف دارند و باید او را تعظیم کنند و گرامی و مقدس بدارند، ستمگری و ظلمشان به جایی رسید که نزدیکترین مردم به او یعنی دخترش را که عواطف زنانه خود را دارد، در فشار قرار دادند و او را از اظهار حزن و اندوه در فراق پدرش بازداشتند. چه می‌ترسیدند که مبادا زهرا علیهاالسلام از ظلمی که بر او روا داشته‌اند، با صدای بلند سخن گوید.

نهی از نوحه‌گری به باطل نه از گریه

ابن‌اسحاق در شرح جنگ احد می‌گوید: رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله به هنگام بازگشت به مدینه از خانه‌هایی از انصار گذشت. آواز نوحه‌گرانی را شنید که بر کشتگان خود می‌گریستند. اشک از چشمان حضرت روان شد. فرمود: اما حمزه را کسی نیست که بر او گریه کند. سعد بن معاذ، و گفته می‌شود، اسید بن حضیر، زنان بنی‌عبدالاشهل را فرمود تا بروند نخست برای حمزه بگیرند و آنگاه برای کشتگان خود گریه کنند. چون رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله صدای گریه‌ی آنان را که بر در مسجد بودند، شنید، آنان را فرمود که برگردند و هم در آن روز نوحه را حرام کرد.

فردا صبح زنان انصار نزد پیغمبر صلی اللَّه علیه و آله آمدند و گفتند: یا رسول‌اللَّه! به ما رسیده که شما نوحه را حرام کرده‌اید. این چیزی است که در ماتم اموات خود می‌خوانیم و تا حدودی راحت می‌شویم. لطفاً ما را در این کار اجازه دهید.

رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله فرمود: اگر انجام دادید، به صورتهایتان نزنید و رویتان را نخراشید و مویه نکنید، و گریبان چاک ندهید. [324] مادر سعد بن معاذ گفت: از آن روز