رنج‌های زهرا علیهاالسلام صفحه 328

سید باقر هندی (و 1329 ق)

لست تدری لم أحرقوا الباب

بالنار أرادوا اطفاء ذاک النور

لست تدری ما صدر فاطم ما

المسمار ما حال ضلعه المکسور

ما سقوط الجنین ما حمرة العین

و ما بال قرطها المنثور

دخلوا الدار و هی حسری بمرأی

من علی ذاک الابی الغیور

و استداروا بغیاً علی أسداللَّه

فأضحی یقاد قود البعیر

والبتول الزهرا فی إثرهم

تعثر فی ذیل بردها المجرور

بأنین أوری القلوب ضراماً

و حنین أذاب صمّ الصخور

ودعتهم: خلوا ابن عمی علیاً

أو لأشکو الی السمیع البصیر

ما رعواها بل روعوها و مرّوا

بعلی ملبباً کالاسیر

... و علی یری و یسمع والسیف

رهیف والباع غیر قصیر

قیدته وصیة من أخیه

حمّلته ما لیس بالمقدور

أفصبراً یا صاحب الامر والخطب

جلیل یذیب قلب الصبور

کم مصاب یطول فیه بیانی

قد عری الطهر فی الزمان القصیر

کیف من بعد حمرة العین منها

یا ابن طه تهنی بطرف قریر

فابک و ازفرلها فإنَّ عداها

منعوها من البکاء والزفیر

و کأنی به یقول و یبکی

بسلوّ نزرٍ و دمعٍ غزیر

لاترانی اتخذت لا و علاها

بعد بیت‌الاحزان بیت السرور

فمتی یا ابن فاطم تنشر الطا

غوت والجبت قبل یوم النشور [384] .

نمی‌دانی چرا در را آتش زدند، آنان می‌خواستند آن نور را خاموش کنند.