بازپژوهی تحریف ناپذیری قرآن صفحه 102

قرآن ذکری است زنده و جاودان، که از مرگ مصون خواهد ماند و نیز از این که اصل آیات آن مورد نسیان واقع شود، مصون خواهد بود. این قرآن از زیاده و نقیصه که ذکر بودن آن را باطل می کند، مصون است و هم چنین از تغییر در شکل و سیاق که باز موجب تغییر در ذکر بودن است و از مبیّن حقایق معارف آن را خارج کند، مصون است. پس، این آیه دلالت دارد بر این که کتاب خداوند محفوظ از هر گونه تحریف است. چرا که ذکر الله است و ذکری زنده و ماندگار خواهد ماند.

اشکالی که ممکن است بر سخن علامه رحمه الله وارد شود، این است که کتاب های آسمانی پیشین نیز ذکر بودند، ولی به تصریح قرآن کریم تحریف شدند؟!

ایشان برای رفع این اشکال، پس از آن که ذکر بودن قرآن را دلیلِ بر عدم تحریف آن می داند، چنین می نویسد:

وقد ظهر بما تقدّم أنّ اللام فی الذکر للعهد الذکری وأنّ المراد بالوصف لحافظون هو الاستقبال کما هو الظاهر من إسم الفاعل فیندفع به ما ربما یورد علی الآیه أنّها لو دلّت علی نفی التحریف من القرآن لأنّه ذکر لدلّت علی نفیه من التوراه والإنجیل أیضاً لأنّ کلاً منهما ذکر مع أنّ کلامه تعالی صریح فی وقوع التحریف فیهما.

وذلک أنّ الآیه بقرینه السیاق إنّما تدلّ علی حفظ الذکر الذی هو القرآن بعد إنزاله إلی الأبد، ولا دلاله فیها علی علّیه الذکر للحفظ الإلهی ودوران الحکم مداره؛

از آن چه گفتیم آشکار می شود «الف و لام» در واژۀ «الذکر»، عهد ذکری است و مراد از وصف «لحافظون»، حفظ در آینده است؛