بازپژوهی تحریف ناپذیری قرآن صفحه 155

چنین ادّعایی صحیح نیست؛ چرا که در آیۀ شریفه دو بار کلمه «نور» به کار برده شده است، وحدت سیاق اقتضا می کند مقصود از هر دو یک معنی باشد؛ حال از آن جا که در استعمال دوم، معنای نور باید غیر از خداوند باشد، چون بیان شده است «خدا اراده می کند که نور خودش را اتمام کند» و معنی ندارد که نور در این جا به معنای خداوند باشد، پس باید معنای دیگری مانند قرآن مدّ نظر باشد. از طرف دیگر، باید توجه داشت دو گونه نور وجود دارد؛ یکی نور تشریعی و دیگری نور تکوینی؛ حال، خداوند خود نور تکوینی آسمان ها و زمین است و قرآن نور تشریعی آسمان و زمین است؛ آیه شریفه ظهور در نور تشریعی دارد.

مناقشه در استدلال به آیه بر عدم تحریف قرآن

این استدلال دارای نقدها و مناقشات متعددی است؛ برخی از آن ها عبارت است از:

نقد اوّل: محرز نبودن تفسیر نور به قرآن

تفسیر «نور» به «قرآن» محرز نیست؛ چرا که این احتمال وجود دارد که اضافه «نور» به «الله» بیانیه باشد؛ بدین معنا که یهود و نصاری به دنبال خاموش نمودن خدواند متعال بودند؛ البته مراد، ذات خداوند متعال نیست؛ بلکه به دنبال خاموش نمودن آن چه که به خدای متعال مربوط می شود از قبیل: رسالت، دین و دیگر نمادهای دین، بودند.

«نور الله» در آیه، ظهور در دین اسلام دارد؛ یعنی: یهود و نصاری، به دنبال نابودن کردن اسلام بودند. از این رو، پیامبر مکرّم اسلام صلی الله علیه و آله را به