بازپژوهی تحریف ناپذیری قرآن صفحه 223

محقّق خویی رحمه الله در ادامه سخنی را از سیوطی نقل می کند به این شرح:

وذکر السیوطی: أخرج ابن اشته فی المصاحف عن اللیث بن سعد. قال: «أوّل من جمع القرآن أبوبکر، وکتبه زید وکان الناس یأتون زید بن ثابت فکان لا یکتب آیه إلاّ بشاهدی عدل... وإنّ عمر أتی بآیه الرجم فلم یکتبها لأنّه کان وحده»؛(1)

سیوطی گوید: ابن اشته در مصاحف از لیث بن سعد این حدیث را استخراج کرده است: نخستین کسی که قرآن را گردآوری کرد ابوبکر بود و زید آن را می نگاشت و مردم نزد زید بن ثابت می رفتند و او هر آیه را به شهادت دو گواه عادل ثبت می کرد... و عمر آیۀ رجم را آورد ولی چون تنها او گواه بر این آیه بود، این آیه ثبت نشد.

ایشان پس از نقل کلام سیوطی می نویسد:

أقول: وآیه الرجم التی ادّعی عمر أنّها من القرآن، ولم تقبل منه رویت بوجوه: منها: «إذا زنی الشیخ والشیخه فارجموهما البته، نکالاً من الله، والله عزیز حکیم» ومنها: «الشیخ والشیخه فارجموهما البته بما قضیا من اللذه» ومنها: «إنّ الشیخ والشیخه إذا زنیا فارجموهما البته» وکیف کان فلیس فی القرآن الموجود ما یستفاد منه حکم الرجم. فلو صحّت الروایه فقد سقطت آیه من القرآن لا محاله؛(2)

آیۀ رجم که عمر ادعا کرده از قرآن است و از او پذیرفته نشد،