جنة العاصمة صفحه 312

مَنْهَلاً نَمیراً فَضْفاضاً تَطْفَحُ ضَفّتاهُ وَ لاصَدَرَهُمْ بِطاناً قَدْ تَحَیَّرَ بِهِمُ الرَّیُ غَیْرَ مُتَحَلٍّ مِنْهُ بِطائِلٍ اِلّا تَغَمَرَّ الماءُ وَ رَدْعَةُ شَرَرَةِ السَّاغِبِ وَ لَفُتِحَتْ عَلَیْهِمْ بَرَکاتٌ مِنَ السَّماءِ وَالْاَرْضِ وَ سَیَاْخُذُهُمُ اللَّهُ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ اَلا هَلُمَّ فَاسْمَعْ وَ ما عِشْتَ اَراکَ الدَّهْرُ الْعَجَبَ وَ اِنْ تَعْجَبُ فَقَدْ اَعْجَبَکَ الْحادِثُ اِلی اَیِّ سِنادٍ اسْتَنَدُوا وَ بِاَیِّ عُرْوَةٍ تَمَسَّکُوا الامالی وَاللَّهِ لا یَکْلِمُ خِشاشُهُ وَ لا یَتَعْتَعُ راکِبُهُ وَ لاوَرَدَهُمْ مَنْهَلاً رَوِیّاً فَضْفاضاً تَطْفَحُ ضَفَّتُهُ وَ لاصَدَرَهُمْ بِطاناً قَد خَثَرَ بِهِمُ الَرّی غَیْرَ مُتَحِلّ بِطائِلٍ اِلَّا تَغَمَرّ النَّاهِلُ وَ رَدَعَ سَوْرَةَ سَغْبٍ وَ لَفَتَحَتْ عَلَیْهِمْ بَرَکاتٌ مِنَ السَّماءِ وَ الْاَرْضِ وَ سَیَاْخُذُهُمُ اللَّهُ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ فَهَلُمَّ فَاَسْمَعْ فَما عِشْتَ اَراکَ الدَّهْرُ عَجَباً وَ اِنْ تَعْجِبُ بَعْدَ الْحادِثِ فَما بالُهُمْ بِاَیِّ سَنَدٍ اسْتَنَدُوا اَمْ بِاَیَّةِ عُرْوَةٍ تَمَسَّکُوا لَبِئْسَ الْمَوْلی وَ لَبِئْسَ الْعَشیرُ وَ لَبِئْسَ لِلظَّالِمینَ بَدَلاً

شرح لغات

قولها علیهاالسلام: و نقموا در مصباح است که نقمت علیه امره و نقمت منه نقما اذا عیت و کرهت از باب ضرب و از باب تعب نیز گفته شده پس نقموا یعنی عیب گفتند و کراهت داشتند اشدّ کراهت برای بدی فعلشان- نکیر: بر وزن امیر از انکار است و در وضع اصلی خلاف عرفان را گویند و پس از آن در عیب و نهی استعمال شده و از این باب است قول خدای تعالی فکیف کان نکیر یعنی پس چگونه می‌باشد انکار کردن من فعلهای ایشان را- مبالاة- مصدر کلمه لا اُبالی است به معنای اهتمام و کوشش- بحتفه: حتف به معنای هلاکت و مردن است. وطئة: به معنی پامال شدن است. نکال: اسم مصدر است از تنکیل به معنای عذاب است. وَقْعَه: صدمه حرب و جنگ. تنّمُر به معنای غضب و سوء خلق است. تَمَّرُرْ: از باب تفعل از مُرّ به معنای تلخ است بنابراین معنا چنین می‌شود که نقموا منه و ان کان مُرّاً فی ذات اللّه غضوباً و آن