مقدمه
اشبه اباک یا حسن
و اخلع عن الحق الرسن
و اعبد الها ذاالمننن
و لا توال ذالاحن
آنچه در پیش رو دارید، تحلیل و تفسیر دو بیت از اشعار ادیبانه ای است که حضرت زهرا (س) آنگاه که با فرزند ارشدش حضرت حسن مجتبی (ع) نجوای مادرانه داشت و به تربیت روحی و پرورش فکری و اخلاقی او می پرداخت؛ سروده است. این دو بیت که هر مصراع و بند بند آن حاوی چند نکته آموزنده و پیام سازنده در باب تربیت و پرورش کودکان و نونهالان است، با ترجمه ای گویا و تفسیری نه چندان عمیق و پردامنه، به خوانندگان عزیز تقدیم می گردد بدان امید که مورد توجه همه اولیاء و مربیان - به ویژه پدران و مادران - که در راه تربیت و پرورش کودکان و نونهالان انقلاب اسلامی ایران گام برمی دارند، قرار گرفته و از آن بهره جویند.
در آغاز نظر خوانندگان گرامی را به دو نکته شایان توجه جلب می کنیم:
1- بی تردید نخستین آموزه هایی که اولیا و پدران و مادران به کودکان خود می آموزند، در شکل گیری شخصیت و ساختار فکری و فرهنگی آنان نقش تعیین کننده دارد؛ از این رو آنان باید با دقت و وسواسی بسیار به محتوای آموزه ها توجه کنند و در این مساله حضرت زهرا (س) درسی بزرگ، به تمامی اولیا و مربیان کودکان آموخت ونیز تعلیم داد که ذهن خالی فرزندان را با چه آموزه ها و دانستنیهایی می توان پر کرد.
2- شعر دو گونه است:
1- شعرهایی که دارای