ستاره درخشان شام حضرت رقیه دختر امام حسین علیه السلام صفحه 1146

3 . سوگ نامه آل محمدص، صص 523 ـ 525.

4 . ناسخ التواريخ، محمدتقي سپهر، ص 507.

الگوگيري از شخصيت حضرت رقيه عليهاالسلام

حضرت رقيه عليهاالسلام يكي از بارزترين نمادهاي مظلوميت اهل بيت عليهم السلام و نشانِ كينه ديرينه بني اميه با آنان است. ايشان زيباترين الگوي تربيت به شمار مي رود و پرورش يافته دامان حسين عليه السلام ، امام زين العابدين عليه السلام و حضرت زينب عليهاالسلام است. رقيه در محيطي رشد يافت كه همه اعضاي خانواده اش بهترين محيط تربيتي را براي كسب فضايل اخلاق اسلامي فراهم آورده بودند. او با سن كم و زندگاني كوتاهش، چنان معرفت وشناخت والايي داشت كه رخدادهاي پيش آمده را به خوبي درك مي كرد.

اين معرفت ودرك عميق در شب ديدارش با سر بريده پدر در پشت دروازه شام و نيز شب وفاتش به خوبي نمايان است. رقيه عليهاالسلام با ديدن سر بريده پدر از گريه دست مي كشد و با گفتن جمله هايي رسا و نغز، معرفتي را كه نتيجه پرورش يافتن در مكتب اهل بيت است، به نمايش مي گذارد. او بدون عنوان كردن خواسته هاي كودكانه، با چند پرسش و خواسته همه حرف هايش را با پدر مي زند:

پدر! چه كسي صورتت را به خون سرت رنگين كرده است؟ چه كسي رگ هاي گلويت را بريده است؟ چه كسي مرا در اين خردسالي يتيم كرد؟1

و با اين سه پرسش، جريان روز عاشورا را براي همه يادآوري و از ستم كاران شكايت مي كند. سپس مي پرسد:

دخترت از اين پس به كه پناه برد؟ بانوان بدون پوشش چه كنند؟ زنان بي سر و سامان و اسير به كجا پناه ببرند؟ چشم هاي گريان چه چاره سازند؟2

او با اين سخنان، از رويدادهاي اسيري و سرگرداني اهل حرم و شكستن حرمت در شهرهاي گوناگون، پيش پدر شكوه مي كند و مي گويد:

زنان مو پريشان پس از اسيري چه كنند؟ پناه گاه زناني كه كسي جز تو نداشتند، از اين پس كيست؟3