ستاره درخشان شام حضرت رقیه دختر امام حسین علیه السلام صفحه 2464

2 . رقيه؛ چاووش كربلا، سيدمجتبي موسوي زنجان رودي، ص 56.

3 . تذكره الشهدا، ص 410، برگرفته از: سوگ نامه آل محمدص، ص 449.

ويرانه اي مهمان سرا

پس از آن كه حضرت زينب عليهاالسلام با خطبه پرشكوه و بلند آوازه خود در مجلس يزيد، از فاجعه روز عاشورا پرده برداشت، وجدان هاي غافل و خواب آلوده، اندكي به خود آمد و جوش و خروشي در مردم پديدار گشت. سخنان روشن گرانه زينب عليهاالسلام و امام سجاد عليه السلام ، اساس تفكر در حادثه كربلا را در ذهن ها بنا نهاد و حاضران مجلس، تا اندازه اي حقيقت را دريافتند.

يزيد با ديدن اوضاع نابسامان دربارش، آزادگان را از كاخ بيرون راند و در خرابه اي جاي داد كه سقفي نداشت و ديوار آن ترك برداشته بود، به گونه اي كه اهل بيت مي ترسيدند ديوار بر سرشان خراب شود. روزها از شدت گرماو شب ها از سوز سرما در آن خرابه خواب نداشتند و تشنگي و گرسنگي و خطر درندگان آن ها را تهديد مي كرد.1

براساس پژوهشي كه در زمينه تاريخ وقايع عاشورا به عمل آمده است، روز شهادت امام حسين عليه السلام در عاشوراي سال 61 هجري، با بيست و يكم مهرماه سال 50 شمسي برابر بوده است. با به حساب آوردن ورود اهل بيت عليهم السلام به شام كه در اول صفر همان سال بوده است، نتيجه مي گيريم كه اهل بيت عليهم السلاماواخرآبان ماه يا اوايل آذر در شام بوده اند وطبيعي است كه سردي هوا در اين ماه ها موجب آزار آنان مي گشته است.2

اسيران عزادار، روزها به عزاداري و گريه بر مصيبت ها مي پرداختند و اين گونه مردم را از فجايع كربلا آگاه مي ساختند و از چهره كريه عاملان آن فجايع هولناك، پرده برمي داشتند. شيخ صدوق رحمهم الله مي نويسد: «يزيد دستور داد اهل بيت امام حسين عليه السلام را همراه امام سجاد عليه السلام در خرابه اي زنداني كنند. آن ها در آن جا نه از گرما در امان بودند و نه از سرما؛ به گونه اي كه بر اثر نامناسب بودن آن محل و گرما و سرماي هوا، صورت هايشان پوست انداخته بود.»3

در ميان ناله و اندوهِ بانوان رها شده از زنجير ستم، كودكان مظلومي به چشم مي خوردند. آنان در حالي كه گرسنه بودند، هر روز عصر با لباس هاي كهنه جلوي در خرابه صف مي كشيدند و مردم شام را كه دست كودكانشان را گرفته بودند و با آذوقه به خانه هايشان برمي گشتند، غريبانه تماشا مي كردند و آه حسرت مي كشيدند. دامان عمه را مي گرفتندو مي پرسيدند: «عمه! مگر ما خانه نداريم؟ پدران ما كجا هستند؟» حضرت زينب عليهاالسلام نيز براي تسلاي دل كوچك و غم ديده آنان مي فرمود: «چرا عزيزانم! خانه شما مدينه است و پدرانتان به سفر رفته اند».4

1 . تذكره الشهداء، ص 412.

2 . سرگذشت جان سوز حضرت رقيه عليهاالسلام ، ص 41.