ستاره درخشان شام حضرت رقیه دختر امام حسین علیه السلام صفحه 2466

3 . ستاره درخشان شام، ص 95.

4 . منتخب التواريخ، ملاهاشم خراساني، ص 229.

ترحم شاميان بر اهل خرابه

شاميان با ديدن وضع رقت بار كودكانِ خرابه، به آنان ترحّم مي كردند. روزي زني كه از جلوي خرابه مي گذشت، دريافت يكي از كودكان از تشنگي گريه مي كند. زن بي درنگ رفت و ظرف آبي آورد و به حضرت زينب عليهاالسلام عرض كرد: «اي اسير! تو را به خدا قسم مي دهم كه اجازه دهي من اين كودك را با دست خودم سيراب كنم؛ زيرا محبت كردن به يتيمان، خواسته هاي انسان را برآورده مي كند. شايد با اين كار خداوند حاجت مرا نيز برآورد».

حضرت زينب پرسيد: «چه حاجتي داري؟» گفت: «من در دوران جواني ام، خدمت گزار حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام بودم، ولي چرخش زمانه مرا از مدينه و خدمت كاري ايشان دور ساخت و از اين شهر سر درآوردم مدت ها است كه از او و فرزندانش بي خبرم. من كودكي فرزندان او را ديده ام و با آن ها بوده ام. از خداوند خواسته ام كه حتي براي يك بار هم شده، فرزندان او را زيارت كنم و خدمت گزارشان باشم. شايد خدا به واسطه اين يتيم نوازي، حاجت مرا برآورد و بار ديگر به خدمت آن خانواده درآيم و بقيه عمر را در محضر آنان باشم».

حضرت زينب عليهاالسلام تا اين سخنان را شنيد، آهي سوزناك از سينه پر دردش كشيد و فرمود: «اي كنيز خدا! حاجت تو برآورده شد. من، زينب دختر فاطمه ام و آن سر كه از بالاي قصر يزيد آويزان است، سر برادرم حسين است. اين كودكان نيز كه مي بيني، يتيمان اويند كه مدتي است سايه پدر از سرشان كوتاه شده است و اين گونه گرد و غبار يتيمي و اسيري بر رخسارشان نشسته است».

آن زن با شگفتي، به سخنان زينب عليهاالسلام گوش مي داد و خيره خيره به او و كودكان مي نگريست. همين كه سخن حضرت پايان يافت، از ناراحتي فريادي كشيد و بيهوش روي زمين افتاد. وقتي به هوش آمد، به ناله و زاري پرداخت و با اهل خرابه در سوگ حسين عليه السلام هم ناله گشت. آن زن باقي عمرش را در شيون و زاري بر شهيدان كربلا و رنج اسيري اهل بيت عليهم السلامگذرانيد، تا اين كه به رحمت حق پيوست.1

1 . رياحين الشريعه، ج 3، ص 188، برگرفته از: ستاره درخشان شام، ص 167.

نسيم آشنا

نسيمي از مدينه برخاسته و اينك در ويرانه اي از شهر سياهِ نيرنگ، غبار غم گرفته بود. بعضي كه محبت خاندان وحي را در دل داشتند، در مسير اين نسيم قرار مي گرفتند و مي شكفتند. يكي از اينان، هند؛ زن يزيد، دختر عبدالرحمن بن عامر بود.