ستاره درخشان شام حضرت رقیه دختر امام حسین علیه السلام صفحه 2540

در پرده حماسه

عاشورائيان ظاهر گرديد و از آغاز سفر بر سرلوحه قلبشان نقش بست. امام حسين (عليه السلام) به آنان مي فرمود: صَبراً بني الكِرام! فَمَا المَوتُ الاّ

قَنطَرَة تَعبُرُ بِكُم عَنِ البُؤسِ وَ الضَّرّاءِ الَي الجِنانِ الواسِعَةِ و النَّعيِمِ الدّائِمَةِ؛ اي بزرگ زادگان! پايداري كنيد كه مرگ تنها پلي است كه شما را از رنج

و سختي به سوي گستره بهشت و جاودانگي نعمت ها رهنمون مي شود.1/17عاشورائيان دريافته بودند كه ايستادگي و پايمردي است كه آنان را جاودانه مي كند. اين گونه است كه در پرده عاشورا، هر يك رنگي از

چشم نوازترين پايمردي ها را در نقش مي آورند و سهمگين ترين تازيانه هاي نيستي را بر سينه فكار خويش مي خرند و هر آن، برافروخته تر

مي شوند، تا به هستي چنگ زنند. تشنگي بي تابشان نمي كند، زخم شمشير و نيزه ها، به زمين شان در نيندازد، سوگ عزيزان، به فريادشان

نمي آورد، و سنگدلي دشمن و تنهايي در بيابان. غبار از حقد و حقارت بر سيماي شان نمي نشاند؛ آمده اند كه فنا شوند تا به بقا برسند كه

«لِيَرْغَبُ المَؤمِنُ فِي لِقَاءِ اللّهِ.»2/17 عجب رازي در اين رمز نهفته است؛ كربلا آميزه كرب است و بلا. و بلا افق طلعت شمس اشتياق است. و آن

تشنگي كه كربلائيان كشيده اند. تشنگي راز است. و اگر كربلائيان تا اوج آن تشنگي ـ كه مي داني ـ نرسند. چگونه جانفشان سرچشمه رحيق

مختوم بهشت شود؟ آن شراب طهور كه شنيده اي بهشتيان را مي خورانند، ميكده اش كربلاست و خراباتيانش اين مستانند كه اين چنين بي سر