ستاره درخشان شام حضرت رقیه دختر امام حسین علیه السلام صفحه 901

14ـ در گفتار برخي ذاكران و واعظان مشهور است كه عطيه غلام جابربن عبدالله انصاري بوده، در حالي كه اين مطلب تحريف تاريخ است. عطيه عوفي از رجال كوفه و از اصحاب اميرالمؤمنين (عليه‌السلام) بوده و حتي نام گذاري او نيز هنگام تولدش توسط امام علي (عليه‌السلام) صورت گرفته است. او پنج امام را درك نموده و در زمان امام باقر (عليه‌السلام) از دنيا رفت (ر.ك: التستري، محمد تقي، قاموس الرجال، قم، انتشارات جامعه مدرسين، چاپ ( برگرفته از سايت حوزه

خيمه/اسمش را رقيه گذاشت!

مشخصات كتاب

پديد آورنده : فاطمه حسني

ناشر : مجله حوزه

مقدمه

خاطرات ملكه قربان زاده همسر جانباز شهيد سردار محمدعلي روغنيانبا

چكيده

شروع انقلاب فعاليت انقلابي من هم شروع شد. جلسه مي گذاشتيم، تظاهرات مي رفتيم و بعضي اوقات لاستيك جمع مي كرديم و آتش مي زديم. چندتا همسايه داشتيم كه با هم فعاليت مي كرديم و گروه خوبي را تشكيل داديم.بعد از انقلاب كه جنگ شروع شد، فعاليتم هم بيشتر شد. يك روز ايام موشك باران دزفول بود كه موشكي كنار منزل پدري ام خورد. رفتم بيرون ديدم كه يكي از همسايه ها كه با هم بوديم سرش از تنش جدا شده، چادرم را انداختم رويش و كمك كردم كه جنازه با آمبولانس منتقل شود.باز يك موشك به پل قديم دزفول اصابت كرد. خواهرم هم در آنجا مجروح شده بود. زانوي پايش تا مچ پا شكافته شده بود، بغلش كردم گذاشتم داخل آمبولانس و منتقلش كردم بيمارستان. زخم خواهرم سطحي بود. داخل بيمارستان بستري اش كردم و رفتم سراغ بقية مجروحان.آن روز تعداد شهدا خيلي زياد بود، براي شستن خواهرهاي شهيد آستين را بالا زدم و با همكاري چندتا از خواهران شروع كرديم به شستن پيكر شهدا، واقعاً روز سختي بود. مريض شدم. فشارخون و سرگيجه گرفتم كه دكترها گفتند به خاطر خستگي و فشار عصبي است.در مصلاي دزفول فعاليت خواهران زياد بود، آشپزخانة فعالي داشتيم. كيسه كيسه آرد مي آورند، كلوچه مي پختيم، غذا درست مي كرديم و بسته بندي مي كرديم، رزمنده ها از سراسر كشور مي آمدند، پذيرايي مي شدند و مي رفتند. ديگ ما هميشه روي گاز بود. كار ما از صبح تا آخر شب ادامه داشت. زمستان و تابستان براي مان فرقي نداشت. مرتب براي جبهه كار مي كرديم.دايي همسرم به آيت الله قاضي گفته بود كه مي خواهيم براي محمدعلي، همسري مذهبي، مؤمن و خانواده دار پيدا كنيم كه با جانبازي او هم كنار بياد. كه آيت الله قاضي خانوادة ما را معرفي كرد. خواستگاري كه آمدند، پدرم به من گفت: مي داني كه محمدعلي، جانباز است و يك پا ندارد، در انتخابت دقت كن كه در زندگي آينده دچار مشكل نشوي. در جواب به پدر گفتم: افتخار مي كنم كه با جانباز زندگي كنم.بله برون و سفرة عقد را با هم گرفتيم، مهريه ام يك جلد كلام الله مجيد و يك زيارت مكه بود. ازدواج ساده اي داشتيم. بچه هاي سپاه و اهالي محل را دعوت كرديم و شامي داديم و اين شروع زندگي مشترك مان بود.هر وقت كه مرخصي مي آمد، روز سوم بهش مي گفتم نمي خواهي بري؟ تا كي مي خواهي مرخصي بماني؟ هم سنگرهاش بهش مي گفتند، تو تازه ازدواج كردي، چطور دلت مي آد زنت را تنها بگذاري؟ ماه رمضان بود، باردار بودم، داشتم سبزي پاك مي كردم. دايي همسرم آمد گفت: دايي روزه هستي؟ گفتم: بله. چيزي نگفت و رفت. به مادر شوهرم گفتم: زن عمو، چرا دايي آمد و رفت؟ ده دقيقه بعد دايي برگشت. گفت: دايي، خانه را مرتب و تميز كن مهمان داريم. گفتم: قرار است محمدعلي بيايد. گفت: تو فكرش نباش، مياد، خانه را مرتب كن و سبزي را جمع كن.نماز مغرب و عشا را خوانديم، مادر محمدعلي رفت بيرون از خانه، صداي شيونش بلند شد. دويدم دنبالش ببينم چي شده؟ دوستان و همسايه ها دورش را گرفته بودند. مثل اينكه همه مي دانستند و فقط ما نمي دانستيم. گفتم: چه خبر شده؟ گفتند: خدا صبرت بده. هر كسي مي آمد طوري ابراز دلسوزي مي كرد و برخوردش طوري بود كه انگار من بدبخت شدم. مي گفتند: شما شش ماه است كه ازدواج كرديد... من از اين برخوردها ناراحت شدم و گفتم مگر همسر من از علي اكبر امام حسين(ع) عزيزتر بوده؟ وقتي شهيد شد، پيكرش را آوردند دزفول، وقتي كه قرار شد شهيد را غسل دهند، گفتم همه برويد، مي خواهم همسرم را خودم بشويم. باردار بودم. دايي همسرم گفت: نه، همسرت را ببين و برو. هر چه اصرار كردم نگذاشتند كه محمدعلي را بشويم، يك شيشه عطر و يك شيشه گلاب روي پيكر مطهر شهيد ريختم و با همسرم وداع كردم.زماني كه رقيه به دنيا نيامده بود، يك شب بعد از شهادتش آمد به خوابم، گفت: مباركه. گفتم: چي مباركه؟ گفت: دخترمون رقيه. خودش اسم برايش انتخاب كرد.خيلي بهانه مي گرفت، مي گفت بابام كجاست؟ كي مياد؟شش سالش بود، كنار گلزار شهداي شهيدآباد بازي مي كرد. گفتم: رقيه، بيا بنشين مي خواهم با تو حرف بزنم، ديگر خواستم حقيقتش را به او بگويم. گفتم: رقيه جان اين قبر پدرت است. گفت: بابام اينجاست؟ گفتم: بله دخترم، پدرت شهيد شده و اين هم قبرش. دويد رفت. گفتم: كجا؟ گفت: به دوستام بگم منم بابام شهيد شده، منم فرزند شهيدم.آن موقع مهد كودك مي رفت، يك روز خوشحال آمد و گفت: مامان، تمامي دوستانم مي دانند كه باباي من هم شهيد شده.بعد از اين جريان ديگر بهانه نمي گرفت.هر وقت شب برايش قصه مي گفتم، قصة امام حسين(ع) را مي گفتم، قصة رزمنده ها و پدرش را مي گفتم.هر وقت احساس مي كنم كه ناراحت هستم و يا نبودش را در زندگي حس مي كنم، صلواتي مي فرستم و وضو مي گيرم، نماز مي خوانم و يا در مجلس روضه شركت مي كنم. يك روز كنار مزارش نشسته بودم كه ديدم آقايي قبرهاي گلزار شهدا را يك به يك مي رود و فاتحه مي خواند، به من كه رسيد گفت: ببخشيد قبر «شهيد روغنيان» كجاست؟ گفتم: همين جاست. فاتحه اي خواند و گفت: خيلي خوش برخورد بود، يك روز ماشين يكي از بچه ها خيلي كثيف بود. گرفت و ماشين را حسابي تميز كرد، حتي داخل ماشين را هم جارو كرد. هر چي مي گفتيم: شما فرمانده هستيد، اين كارها را نكنيد، گفت: من خاك پاي شما هستم فرمانده يعني چي؟از اول انقلاب بسيجي بودم و الان هم هستم و هر كجا كه نياز باشد و ببينم انقلاب و ولايت فقيه در خطر است، در صحنه هستم. تا وقتي كه نفس دارم در خدمت نظام هستم و اگر همسرم هم زنده بود تا آخرين قطره خونش مقابل متجاوزان مي ايستاد.بايد نداي رهبر را لبيك گفت، فرقي نمي كند ميدان جنگ چه زماني و كجا باشد.

دخت خورشيد : نيم نگاهي به زندگاني دخت رسول اكرم صلي الله عليه و آله حضرت رقيه عليهاالسلام‌